terça-feira, 28 de outubro de 2014

Viño



Este ano non fixen viño. A colleita de uva foi mala: pouca, con uvas verdes polo medio, cangalleira e medio encinsada. Limiteime a facer mosto a primeiros de outubro e a repartilo cos amigos. Estaba doce e daba mesmo a sensación de que era bo. Pero aí acabou todo. Os merlos e as galiñas foron, e van, dando conta do resto das uvas aproveitables. De todas maneiras viño teño, porque hai unha bodega preto da casa que tamén vende a particulares, así que de cando en vez achégome por alí e boto unha parrafada ademais de mercar unhas botellas dalgún dos que eles me recomendan. 

A comodidade de agora e a bondade dos viños comprados non me enchen de todo. Boto en falla os gozos que me proporcionaban os trasegos do viño, ou mesmo o entretido de toda a súa manipulación, desde vendimar ata encasar ou, chegado o día de hoxe, ir dándolle aos bandóns con coidado para apretar ben a madeira. Que non fose bo viño o de despois, compensábase por esa chea de colores e olores de cada un dos pasos. Menos mal que están tan recentes que podo agardar un pouco, soñando coa posibilidade de que o setembro que vén as expectativas sexan doutra maneira.

Pero ben, como viño haino, aínda que eu non o fixera, e cunha copa del na man, brindo polo día e por todos os que o celebran: 


-Moita saúde!  










A copa na que bebo segue chea
froito do amor que a min me guía
en tempos desfrutados de alegría
desde o corazón  a cada vea. 

A copa compartida é galano
amores a gozar en compañía
soñando coa ilusión e a utopía
da sorte no querer en cada ano. 

A copa é oferta xenerosa
á sede acendida pola vida.
É copa a alzarse decidida
en brinde pola hora venturosa.












.

sábado, 18 de outubro de 2014

Noces



Todas as épocas do ano teñen algo que as fai especiais. O outono tamén. Por un lado esas cores que pintan a paisaxe dunha maneira fascinante. Por outro, a perda brusca  das calores estivais ou, en casos,  a chegada anticipada do inverno.

Estes días andamos por aquí ocupados por unha cicloxénese máis. Os temporais de antes que agora dan traballo para os meteorólogos e que fan con nós o mesmo de sempre: obrigarnos a buscar o acomodo da casa, a conversa tranquila e o café quente. E aínda así, de verse o sol,  saímos fóra. Incluso os días algo máis ventados apetece saír. 

Ao pé da casa teño un par de nogueiras. Son ábores xa grandes, fermosas ata pola sombra que dan no verán, e agradables para sentarse debaixo e, desfrutando das letras,  deixar correr o tempo. Ás veces, con sorte, claro, pódense oír cucar as noces ao remate do verán; os chasquidos, os ruídos pequenos que recordan a como rompe a madeira cando se queima, ruídos curtos, rápidos, secos. Con fortuna, ata poden darse varios simultáneos, como se a árbore estivese dándolle á lingua indiscretamente por entre o frescor das súas follas. Agora, con temporal, as nogueiras tamén me chaman a atención: sacudidas sen esforzo  por Eolo, deixan caer os seus froitos para que se agachen entre a herba. E eu, con guantes, iso si, recólloas ata que sinto a molladura da nogalina na pel e sei que, unha vez máis, hanme quedar para varios días as marcas de que andei ás noces. 

Coma ladrón descoidado que non se para nas pegadas que lle deixan os seus actos!















O tempo que decorre nas Escadas,

a vida que se dá como agasallo...















.