quarta-feira, 11 de fevereiro de 2015

Frío



Hoxe tocoume tanatorio e o día púxose un tanto gris e morriñento. Non importaba que por fóra lucise o sol e o ceo tivese un azul de primavera. O aire limpo e ata ese vento fresco nas meixelas que recordaban o engano da vista, e deixaban escapar o calor para quedarse co frío invernal, non duraron todo o día. 

Foi ir ao tanatorio a dar o pésame e acompañar un chisco, e o día cambiou. Sen decatármonos, andabamos todos a vivir no pasado, a acompañar de novo aos nosos mortos e mesmo a contar deles contos dos que antes non tiñamos a ben falar. O feito de ir collendo anos, de ir gañando paciencia e de perder preocupacións por tempos que cada vez ocupan menos, a constancia de que moito do que acontece vai lonxe dos noso actos e dos noso desexos, contribúen a que, mesmo o feito de participar na despedida final  dunha persoa que foi querida durante a asúa existencia, non deixen estas cousas sabor amargo e, de todas formas, nos permitan celebrar a vida. 

Mais, aínda así, os nosos mortos, eses dos que antes falaba e que aproveitan estas ocasións para vir raudos a facérense ver, o mesmo que nos traen sorrisos nos seus recordos, déixannos igual a evidencia dos cambios que a nosa vida acadou desde que eles non están. E non só cambiou a nosa vida: en realidade cambiamos nós, sen que se poida acreditar que tanto cambio servise para facernos mellores. 

E o día, pasadas xa as horas de sol, vólvese frío e empeza a amosarnos a escuridade da noite, por máis que aquí e aló vaian aparecendo luces que queren volverse intensas.
















Cerraban as ventás
daquela casa
ás doce da mañá dun día de sol
pois era inverno
en tempo de remate e recollida.

Pechábanse alí as contras desde fóra
metáfora rural
na luz que se extinguía. 

O can nin un laído,
os campos sen moverse baixo a brisa,
os cotos sen a sombra
baleiros os carreiros do seu dono.

Mañá serán presente
os quince anos do neno
que sabe como, ai, se abaten contras
e deixan na penumbra unha memoria
coñecida
esmorecente cada día sen a luz.



















.







sexta-feira, 6 de fevereiro de 2015

Pangolín



É feo. Mirando para el non resulta moi agradable. Á primeira ollada un non sabe se pararse na súa cara, nos seus ollos ou nas súas patas. Un pouco noxento é o que a min me parece. Despois da foto, e cando sabes, ademais doutras barbaridades,  que o seu quilo de carne custa máis de 1.300 euros, entendes que lle enchan a barriga de pedras para que pese máis. Se xa se acabaron en Vietnam, e andan a traelos de África con eses prezos… E se un pensa nos ricos  do mundo…
En realidade os cartos só serven para gastalos, ao que se ve. 

Que despois de todo nos guste máis este becho que todas as persoas que andan a traficar con el, debe caer dentro da lóxica. Mira que é raro o mamífero escamoso ese,  e canto peores somos os humanos! 


Nota.- As formigas non creo que pensen o mesmo ca min, pero esa será outra historia.

















Treboada rodeándonos
Dentro lume
Óese a chuvia no tellado
Braman fríos
E o café sábese quente
E hai palabras
E hai mundo que se fai por compartir

Fóra e lonxe
Nos espazos máis ignotos
Nutros mundos
Contan vidas tan extrañas
Irreais
Que non caben no interior
E non existen

Para nós




















.