sexta-feira, 29 de novembro de 2013

Ditos



     Este mes asistín a unha reunión de educadores na que se falaba da posibilidade de experimentar novas metodoloxías de traballo a fin de acadar melloras nos obxectivos pretendidos. Vaia, que a cousa ía de anovar, se se podía, para reducir o fracaso actual e simultaneamente facilitar o proceso de aprendizaxe. Como é lóxico, e dado o atractivo do tema, a reunión foi proveitosa, e discorreu amigablemente por axeitadas canles de diálogo. Expúñanse ideas, dábanse razóns e, basicamente, tíñase tempo para escoitar aos demais, o que redundaba ao fin en aprendizaxe compartida.

     Houbo aportacións interesantes e mesmo incluso novidosas. Falouse das vantaxes da aprendizaxe cooperativa e, máis que nada, de comunidades de aprendizaxe. Todo ben. Con ideas concretas e expostas con claridade e concisión, de xeito plenamente asertivo, o que sempre é de agradecer. Mesmo algunha persoa, para subliñar a importancia do acto de ensinar, remarcou que un coñecido proverbio africano di que para educar a un só neno é necesaria toda a tribo. Ante o irrefutable da afirmación, todos cabeceamos afirmativamente e demos a reunión por rematada. Non sei se exactamente coa frase (que ben o merecería), ou pouco despois, talvez.

     Como eu son un pouco lento, e remoio as cousas pouco a pouco, pasei algúns días aínda dándolle voltas á frase. Pensei que a idea era salientar a complexidade do ensino, e da necesaria participación de todos os recursos de que un puidese dispor. Ou sexa, que si, que era bo que toda a comunidade escolar estivese involucrada na educación dos seus membros. E quedei feliz e tranquilo.
     
     Uns días despois acordeime do asunto e volvín á frase. Realmente non estaría a dicir outra cousa? Non sería ao mellor que como os africanos non teñen escolas, e non saben de educación, acaban por precisar de toda a tribo por se alguén entende algo, inda que sexa pouco? Non sei. Desde esta óptica nada estraña un podería pensar en que aos africanos non lles vai tan ben como para que un precise acabar por copialos. E non só en cuestión de valores, que tamén. Resultado: non  estou nada tranquilo, porque non sei que pensar.

     A voltas como andaba con iso dos proverbios africanos, veume á cabeza outro que xa case esquecera, e o asunto tornou máis feo. O proverbio, que inda non teño asimilado ao completo, fala dos nosos antepasados, e di que copiando a todos os demais todo o tempo, o mono rematou un día por cortarse a súa gorxa.
     

     Que terá que ver unha cousa coa outra? Copiamos ou non copiamos? Que están a dicir con iso dos monos? 

     PD.- E xa postos, que insinuaban  cando de pequenos nos dicían “ mira que mono é”?














Nenos e nenas na escola
e ningún hai no fogar;
como non cambiar a casa
polo pracer de ensinar?



Ensino recompensado
polas olladas e os risos,
por tódalas ledas voces,
por mil días emotivos.

















.

domingo, 24 de novembro de 2013

Historias



Se tivese modo, se soubese, escribiría todo o que me contan e que perdo ao pouco de escoitar. Tódolos días xorden historias interesantes e únicas, que valerían para escribir por se alguén desexase reflexionar sobre elas; de sentilas próximas, claro.

Mesmo escribiría sobre esas opinións que nos permiten ir construíndo un mundo á nosa maneira, sen que posúa moitos pés de realidade, como soe demostrarnos o inexorable tempo cando acaba por levantar a poalla que crea lentamente a vida, namentres nós andamos ocupados noutras  limpezas máis inútiles.

Que reclamamos dos demais? Que pedimos polos desaires que recibimos? Mesmo deses dos que prometemos vinganza inda sabendo que, de darse o momento axeitado, faremos xusto o contrario que fixeron con nós. 

E cal é a nosa xustificación? Haina, por suposto: Non imos rematar sendo coma todos, non?



















Non teñas nunca medo
contaba que dicía
Como nos quixemos
El e eu!
toda unha vida
Canto me gustaba como era!
O modo convencido
En que daba o amor que rebordaba
Do seu peito
e sempre, sempre
Nin lonxe había medos
nunca o tivo
El comigo
Mesmo polo xeito de mirarnos
Sobrando ata as palabras




Non teñas nunca medo
E quen ten medo?
nin hoxe,
que é recordo.






















.

sexta-feira, 15 de novembro de 2013

Luces na ITV


       Por fin. Rematei hoxe.  Xa teño os papeis da ITV. Está claro que a nosa vén a ser unha desas comúns relacións de amor-odio. Xa non teño o meu coche de sempre, pero iso non me librou de ter que volver pola ITV. Mercamos un coche do trinque, pero aló fun igual. O mesmo que antes, pero máis axiña. Déuseme por poñerlle un gancho para remolque e non queda máis remedio que pasar unha inspección.
        Pedín cita, por precaución, e dez minutos ante da hora estaba alí amañando os papeis, e pagando relixiosamente (non me pareceu moito, por iso non cheguei a dicir pecados, nin sequera veniais). Feliz, con coche novo e todas as luces a punto, recén saídas da fábrica, agardei o meu turno.
     Case unha hora despois, seguía agardando. E coma min unha chea de persoas que ateigaban as instalacións e o aparcamento, sen que ninguén se movese, nin dese un chío. Nin unha soa protesta. Calculo que ao que máis e ao que menos debíalle andar na cabeza que protestarlle a un que, pouco despois, debería darlle o visto bo, non era de moi espelido. Pasadas as comprobacións pertinentes e  á vista do magnífico funcionamento de tódalas luces do enganche,  déronme unha certificación provisonal dicindo que xa me avisarían para a recollida da documentación. Ese día volvín moi tarde para a casa, pero o que máis me preocupaba era pensar que inda o asunto non estaba totalmente rematado. 

     Hoxe, pola mañá, avisáronme para que fose a recoller os papeis cando o desexase. Por se acaso, dilixente, ao mediodía estaba eu alí.


     Por certo, o día da revisión, cando por fin todo recobrou a normalidade soubemos que, por un fallo eléctrico, había unhas luces que non ían e impedían que as máquinas cumprisen coas súas análises. Sempre as luces.    







Envolven as esperas as paciencias
así como a color se garda en néboa,
inútil de liviá, pero amistosa
entrando en cada porta sen chamar.


A calma xa se impregna de inacción
na ausencia deses cambios que non hai
Contáxiase así aire dos pulmóns
e pesa máis a vista no ollar.


O cadro vese cal de mal pintor
inmóbil na quietude dominante,
tristeiro por contar con tanto frío
parado a devorar a tarde en si.


De irse o horizonte ao verse gris,
de haber, pois, menos luz da necesaria,
(o instante no que todo ten seu fin)
serán só as presenzas do recordo,
ou noites, as que inunden a emoción. 











.