domingo, 26 de junho de 2016

Reflexión

Días nos que nos convidan á reflexión, ao pensamento profundo, e á analise das consecuencias que poden dar os nosos actos. Se un xa non anda a diario con présa, en días coma este eu fago que o tempo estire  e aproveito para pensar; que non todo vai ser  falar. 

Si. Falo demais, xa dixen que me perde a boca, e tal é así que comentei cun veciño un pouco máis novo (non moito, porque os cincuenta non os cumpre xa), iso de como nos van cambiando algunhas crenzas co paso dos anos.

- Desde logo que nos cambia a vida -filosofáballe eu-. Dámoslle importancia a cousas que antes non a tiñan. E deixan de preocuparnos outras que antes ocupábannos tempo e atención. Ata, se me apuras, creo que un acaba por discutir menos...

- Estou contigo. Seguro, seguro! Mira que a miña muller e máis eu temos tido discusións grandísimas, desas que parece que se vai acabar o mundo, sabes?

- Si, claro, todo o mundo as tén máis dunha vez...

- Pois eu non o levaba nada ben. En realidade levábao francamente mal. E díxenlle: “mira, imos deixar as discusións para os venres; os venres pola tarde, ou se ti queres á noite, e aí discutimos; pero de luns a xoves vénme foi mal, mira que me queda despois unha dor de cabeza que nin pa que; así que os venres:  podemos ir anotando as queixas nunha folla e o venres discutímolas”. E ao primeiro, moi ben; discutiamos os venres e todo ía mellor. Agora non sei, porque  pouco a pouco, ata no venres fun deixando de discutir. Mira, ultimamente, se me di algo, déixoa falar, pero normalmente nin lle contesto!

-...!


E si, nesta xornada de reflexión ando a darlle voltas ás suas palabras, que me parecen máis sensatas que as de moitos dos políticos que me pediron o voto estes días. E aí non reflexiono, non. O voto xa o decidín hai tempo, porque non lle dei razóns á vida para que mo cambie.





La mer, la mer, toujours recommencée...
P. Valéry

La sang qui brille aux lèvres qui se rendent
Igual que unha historia nun encontro
Coas palabras a feriren a sabendas
Buscando aló no mal, no que máis doe.

Aí está o lugar, no mesmo sitio
Aquí o corazón que non tén porta.
Vistamos as palabras de verdade
Dámoslle, esta vez, fría aparencia
Á frase desmedida. Sen consolo
Non queda  xa un lugar para máis erros.

Saberse, pois, tan visto, tan sabido,

E ver que non sorprende o desatino…



















.
















sábado, 18 de junho de 2016

Excursión





Non son quen a sentirme espectador de todo canto me queda preto. Por máis que saiba que sobran opinións, ou que, como mínimo, nin sequera se me piden, non son quen a calar. Todo me debe un carto. Se é por buscarlle a parte positiva ao que me gusta, ou a negativa ao que en principio rexeitei, ou porque naquel momento pasaba por alí; sei que si, que sempre hei ter opinión.
Posiblemente sexan as présas que non teño, ou a concepción do tempo non urxente que estes últimos anos me acompaña, pero a verdade vén sendo que non me importa dedicarlle minutos á contemplación de feitos, e a tratar de tirar deles consecuencias e causas, segundo o humor ou a amizade que me guíen. Dá igual que sexa a observación dunha foto, a percepción fugaz dunha figura que se despraza dentro do noso campo de visión, os sons dunha conversa que non chegamos a comprender na súa totalidade, ou a sensación de movemento que nos trae mesmo a brisa que cambia de posición un papel do chan. Todo merece opinión e de todo se pode obter unha mínima aprendizaxe.
O último que caeu nas miñas mans neses tempos de desocupación foron as fotos dunha excursión escolar. Imaxes que retratan momentos inesquecibles, instantes únicos que, a pouco que se dilúa a historia que eles gravan, se farán míticos, aventureiros, valentes... Todas esas sensacións primeirizas que xa antes de térense producido nos deixaron sen durmir, levándonos ilusionados aos soños de ollos abertos. E a cámara captando que non, que foi tal e como nós desexamos e que o soño é o noso, non nolo cambiaron na tenda trapalleira da vida diaria.
Ao lado, xusto ao lado, outras caras, outros corpos, outras xentes... Son esas historias que xa empezan a coller o camiño de volta, que non desexan ir máis aló, porque aló nada cren que haxa que vaia merecer a pena, ou o esforzo. Case seguro que é preferible facer un mínimo eterno retorno e volver ao pasado por contaxio, á emulación do sorriso destemido, a tentar, coa alegría mellada xa, que a cara, a boca, os dentes, non traizoen, non digan esa verdade que as lentes de sol lle encarceran aos ollos. Mesmo tentaremos parecernos a nós mesmos, aos que fomos, a uns que lembramos (non pensamos neses intres que nos andamos inventando, non) e aos que lles daremos, nesa perna que levantamos cruzándoa, unha axuda xuvenil de pose para foto, e, de terzarse, para que haxa aí un movemento completo e desinhibido, faremos un exercicio de punta-punta-punta, esquecéndonos do desexo do talón de volver á súa posición formal.

Mentímoslles, pero elas non aprenden. Por iso as fotos non menten. Retrátannos de xeito inmisericorde facendo que a vista, con tanto e bo como hai que ver, vaia a nós, xusto ao que menos desexabamos que se vise. E somos así. E estamos no mundo. E sabémonos de volta, sen futuro e nun presente retocado. Sabémolo aí, nese punto, nesa foto. Nesa cara de neno brillante, nesa explosión de luz e agradecemento á vida, temos a certeza de que non a hai. Non hai volta.









Alegría, alegría!
Alegría!
Palabras a caer
Todo escenario
Aclamado silencio xestual
Coro preciso 
Máscara de actor
Eu personaxe.

Alegría, alegría!
Alegría…
Irreal situación
Obra incompleta.

Silencio a devorarnos alegría
Fuxida das palabras asustadas.

Medo
Mundo
Xordo mundo
A que desexar rir?
Sono profundo.

Lonxe o azafrán 
Fóra a alegría
Sentir que non se sente
Xuventude 
Lonxano ton vital
Mareas de tristeza na razón.

Alegría…





























sábado, 4 de junho de 2016

Fillos




Queremos aos fillos porque son sangue do noso sangue ou cultura dos nosos valores. Querémolos polo que son. Froitos que imos recollendo a diario, que vemos madurar e que nos proporcionan placeres non pedidos. Que nos dan a satisfacción das miradas que rebordan cariño, ou o agarimo das frases nas que notamos a entoación da preocupación e o interese polos problemas que lles agachamos, felices na procura de evitar o sufrimiento innecesario. Sabelos nosos, notar, mesmo nas palabras que non dicimos, os aires que varían o seu ánimo, é sentir a necesidade, a urxencia, de darlles un abrazo, un bico, un regalo... Ou simplemente ese silencio que eles saben que leva sempre unha parte dos sentimentos cos que se nos move a diario o corazón.

Dicía Conrad que vivimos igual que soñamos: sós. Pero non, por suposto que non!








Eu poño o soño en ti e seite 
así
real
limpando coa palabra todo espanto
nos ocos de alegría conseguidos
por instantes que se poden revivir.

O gozo cambia o gusto
i é sentirte
i é  acollerse nos sons máis  desexados
i é perder
na evolución
a parte do que non se quere ser.

E lonxe do silencio máis escuro,
nos días que queremos celebrar
vén a compaña
vén a luz,
e vén calor


e vén así tamén tanto que dás!
















.