quinta-feira, 26 de janeiro de 2012

Beleza




Cada cousa ten a súa beleza, pero non todos poden vela, parece que dicía Confucio. Créoo. Todos os días tamén, e algúns, coma este, posúen unha beleza especial que os leva a ser únicos e excepcionais.
A vida ofrécenos tantas cousas diferentes que xa non sabemos moi ben por onde aproveitalas; carecemos de tempo. Por exceso, pero acabamos tendo présa, de xeito que o gozo acaba por facérsenos reducido. E a beleza, de tela ao lado, invisible, tanto que case xa  nin miramos.








Se houbese aló unha illa, na ardentía,
perdida polos mares máis lonxanos...


Se houbese aquí outras vidas, meu piar,
carentes do sustento que ti fas....


Se houbese aló un destino, nesa ardora,
gardado coma en caixa de cristal...


Se houbese aquí un desterro, miña vida,
sentindo para sempre o abandono...


Se houbese aló unha luz serías faro,
a guía na ilusión de navegar,
o norte que se busca en cada rumbo,
a cara que se quere ao despertar...




.

domingo, 22 de janeiro de 2012

Compostela (e II)





La Coz de G de cando en vez confirma as nosas sospeitas. Somos un pobo tranquilo, pacífico e acomodado. Tanto nos dá como tanto nos tén. Mesmo nos actos máis penosos somos quen de argallar unhas farras (véxase o recente caso do día do enterro de don Manuel, e o convite do prócer coruñés aos seus correlixionarios madrileños) ou, se se tercia, cambiar un fermoso día de excursión turística á comunidade asturiana limítrofe, por unha boa misa na praza do Obradoiro, por don Manuel, claro!, tal e como fixeron uns en Lugo (a outra alternativa era volver para a casa despois de terse erguido ás sete da mañá, e como que non, vaia): xa había quen avisaba desto aló polo século XIX, preguntándose se a gaita ría ou choraba. Vai ser que cando chora faino coa risa, e se ri, é por non chorar.

Que os autobuses para ir ao funeral de d. M. os pague a Xunta, é xa outro cantar. 







Lenzos de muralla e máis ruelas
traen os eventos do pasado,
vividos, ilusión do recordado,
nun campo que se fixo con estrelas.


Igrexas, prazas, torre, saeteira
revoa unha palabra en cada fenda
uníndose a formar a súa lenda
fermosa, tan antiga e duradeira!


Historias de camiños imposibles
relatos de viaxeiros navegantes,
perdóns de ata pecados invisibles,
fogar de forasteiros e habitantes.


Na luz e voz daquel que sabe vela
cidade singular é Compostela.






.

sexta-feira, 20 de janeiro de 2012

Compostela




As cidades son fermosas cando se viven cunha certa emoción, celebrando cada detalle, observando polo miúdo algúns dos moitos segredos gardados polas pedras centenarias e parándose o necesario para unha mirada descansada. Sitios polos que un pasou, espazos percorridos a diario sen atención, transfórmanse noutros lugares só por efecto do aprezo que poñemos nas olladas, pola calor coas que os describimos ou grazas ao coidado co que tratamos de aprehender o observado. Lembro, de hai ben anos, unha sentencia lapidaria, destas das que somos moi afeitos a facer algúns dos que pecamos de soberbia. Ensinar o que é doutro, pouca fachenda é. Hoxe, máis sabido -por vello-, entendo que ensinar algo con gusto, ademais de facelo propio, contaxia aos demais a fachenda necesaria para intentar saber a historia dun, o que vén sendo sabernos nós mesmos, quen somos e a onde nos queren levar.
Un día así, en Compostela, só podía rematar cun paseo polos tellados da catedral. Que esa estancia nas alturas tivese ademais a compaña da lúa, era esperable. Que máis daba que aínda non fosen as seis da tarde: as torres da catedral e os tellados eran o marco perfecto para a lúa chea dunha soleada tarde do mes de xaneiro.






Lúa en Compostela






Regaláronme un pichel
co gallo do aniversario
mais non lle botei o aceite
por non velo necesario.

O pichel só está de adorno
aínda que queira outro uso
adorno que ninguén mira
neste tempo tan confuso.

Agora que xa vou vello
eu tamén quedo en pichel
só me queda aparentar
tan estéril coma el.


















.

domingo, 15 de janeiro de 2012

Canción






Plantei unha ducia de repolos de Betanzos e un morteiro de chícharos aló cando decembro comezaba. Agardo poder cear con chícharos, patacas novas, repolo de Betanzos e máis cebolas dentro duns meses. Para acompañar, tomaremos unha copa de mencía da cidade dos cabaleiros, que custa pouco, sabe ben e non ten moitos graos.

O dos repolos betanceiros é un rito, aquí son os repolos con maiúscula, non valen doutros e, a poder ser, incluso lles temos que gardar a semente, para ter garantido o produto do ano vindeiro.

Pola súa banda, os chícharos desa minguante, afeitos como tiveron que estar ao frío, vólvense resistentes ao verme e poderán disfrutarse durante máis tempo.

Outra vantaxe da plantación nesas datas resulta ser a cantidade de enerxía humana que remata por transformarse en calor, polo que a súa incidencia pode chegar a verse nunha necesidade menor no consumo de calefacción subseguinte; noutras palabras, que despois de darlle ao sacho, un remata suando. 





Desculpas repartidas 
no tempo novo, 
esquecen o pasado, 
perdoan todo.


Desculpas compañeiras, 
inseparables,
preto de ti e de min 
inevitables.


Desculpas recibidas 
sen alegría, 
recompensas de axudas, 
día tras día. 


Desculpas inventadas 
con harmonías, 
levan lonxe lamentos, 
melancolías.













.

quinta-feira, 12 de janeiro de 2012

Reis




A volta das vacacións sempre é agradable nas escolas. Os nenos, incapaces de estar tristes moito tempo, si son perseverantes na felicidade producida polos regalos. Por moi educativo que sexa que non teñan exceso de xoguetes, falar deles ponos contentos. Os que só teñen un ou dous, aínda que o acepten, non fan máis que resignarse. Non lles queda outra!
Nós, coma eles, ou non?






De verme nas túas meniñas
obteño a felicidade
de que te mires nas miñas.










.

quinta-feira, 5 de janeiro de 2012

Lotaría




Todo son colores, formas, novidades e cambios ao meu redor. Son tantas as cousas que vexo, as emocións que xeneran imaxes e sons! E, por máis que o intento, non son quen de apropiarme, de apoderarme en exclusiva de nada disto. De nada. E a vida segue.









Mirar diante a imaxe que soñamos,
buscar tactos que eleven os sentidos,
curar dores que aterran aos feridos,
tapar con calor fríos que nós damos.

Oír moi dentro os ecos resoantes
de anceios compartidos cos demais,
proxectos, ilusións, soños vitais
e únicos, por comúns e apaixoantes.

Posuidores cabais dese billete,
na rifa á que o destino nos somete
(unha vez aceptada a lotaría
entregada ao nacermos cada día),
decidimos un valor dos que promete
e escollemos, na vida, a nosa vía.












.

domingo, 1 de janeiro de 2012

Comezos




Presinto que o vindeiro ano traerá grandes descubrimentos para a humanidade. Xa empezaron en Escocia, atopando un peixe que anda por alí sen cerebro; en realidade nada preto das costas escocesas, o de andar é un dicir. Non o precisa, o cerebro, e foi quen de sobrevivir ata hoxe en día desde hai unha chea de anos.
Quizais a nós tampouco nos sexa moi útil o cerebro, así, se volven as lobotomías, perderemos peso, esqueceremos dores, e poderemos vivir sen pensar, o que indefectiblemente redundará en ben menos disgustos, ou sexa nunha maior felicidade.


Outra alternativa é seguir os descerebrados consellos de LVG, tal e como nos convidaba onte a súa portada dixital. Se coa que nos está a caer, nun periódico que se tén por serio nos poñen estas cousas sen que sexa o 28 de decembro, a conclusión é obvia: tómannos por  ...................  (cada un que poña o que queira).

Eso si, que os que nos gobernen sigan tendo cabeza, e sigan facéndoo ben.









Xaneiro, empezo novo coñecido 
máis preto do pasado ben presente; 
cambiar para mellor, común intento, 
procura doutra vida diferente.









.