domingo, 1 de abril de 2012

As fragas do Eume





E o sol choraba sangue. Choraba por todo o que se perdía no incendio das fragas do Eume. Choraba pola desidia dos nosos gobernantes, despreocupados na preservación dun medio excepcional e único.
Un, que xa vai perdendo fe nas persoas e colléndoa, ao cambio, na natureza, ten que lembrar que a fraga está aí desde tempos remotos, sendo unha fonte de riqueza para todos os labregos dos pobos veciños. Unha fraga non esquilmada, produtiva, racional. Un podía atopar no medio dela, en calquera revolta do río,  desde unha horta ata unha curripa, un herbal ou unhas baiugheiras a dar o viño romano que se sumaría ao das barras da casa para durar todo o ano. Podíanse introducir cultivos, podíanse traer árbores, e a fraga subsistía igual do que o facían as cañotas dos vellos castiñeiros dedicadas por centurias a fornecer de leña e froitos a todos aqueles que o demandasen. A fraga, o río, os peixes, os animais de todo tipo, ata mesmo as pedras foron sempre sobrevivintes, loitadores pola adaptación, defendéndose do interés do home. Non importaron nestes últimos tempos os ataques recibidos desde As Pontes, coas presas, coa central e os seus residuos, coa mina, co lago ou coas augas contaminadas da escombreira. Deu igual que secasen a auga dunha das partes máis fermosas da canle do río. Deu igual a extracción abusiva de area no tramo final dos meandros ou a existencia dunha canteira no lugar de maior pendente das vertentes fluviais. Non importaron as minicentrais que se fixeron por un lado e outro, nin tampouco as represas que favorecían aos pescadores; que houbera pontes, estradas imposibles (fermosas non por elas e si polo lugar polo que discorren) ou casetas de urbanismo condenable. A fraga quería sobrevivir e logrouno. Ata non deixou, ela, non as autoridades, que os eucaliptos a inzasen de cheo, nin que as alcacias pasasen moito máis aló da entrada. E seguimos gozando a fraga.
Para conservar o medio os políticos actuaron en conciencia: nin unha pregunta aos propietarios das terras, decisións unilaterais e nome rimbombante de Parque Natural Fragas do Eume, oficina de información e cafetería. E bus turístico no verán. Listo! Acábanse os cartos e dedícase nada á prevención e loita contra incendios. Este é o resultado: adeus Fragas do Eume.
Pero non nos queixemos, nos arquivos da  Cidade da Cultura pódense enterrar as cinsas do que nos queda nas fragas, namentres nelas proxectamos uns vídeos de como eran no século XX, e sen gastar nada, volvemos ter fragas, e virtuais, como corresponde a esta época. 
Dóeme. Queimouse un monte especial, un monte que eu coñecía xa sen saber que era un bosque atlántico. Ía ás fragas cando aínda nin oíra a palabra saramaganta, nin sabía o que era o érbedo, nin me parara a pensar un minuto na historia daquel espazo natural. Gustábanme os contos que me contaban do que tiña alí pasado, e  si, disfrutaba co medo de caer arrolo polo monte abaixo, por un monte que non podía comigo. As aventuras de visitar muíños xa abandonados, de verlles as pedras traballadas e imaxinar cousas sinxelas,  como ver os sacos no seu pousadoiro. Cruzar o río nas gamelas e, tempo máis tarde,  abanear polas pontes colgantes deixando caer o medo anterior. Ver Caaveiro, meterse polos seus ocos e, naquela escuridade, oír todos os sons inexistentes, ou entrar nos lugares das torturas, tiña un sentido que se completaba, sempre, coa admiración reverente ás formas vexetais que se observaban desde a varanda de pedra do mosteiro, nunha contemplación semellante á que puideron ter ben anos atrás os privilexiados monxes que o habitaron.

Ardeu a fraga e case con ela se foi tamén algo da memoria dos meus familiares, deses que tiveron nela un digno medio de vida.












Verde e marrón








O que queimamos no lume
cremos que queda na cinsa
cando se vai volto fume.



Non temos pena maior
que a que acaba por rompernos
as cordas do corazón.


















.

5 comentários:

  1. Unha elexía moi fermosa nun día ben triste. Que calamidade de país nos queda, canta mediocridade nos toca sufrir. Han acabar (por acción, por omisión ou por ambas) con todo o que tiñamos.

    ResponderEliminar
  2. Atacan por todas partes. Non me estraña que xa o Quijote loitase contra os muíños de vento. Debía ser un tempo así. E a nós non nos quedan quixotes.

    ResponderEliminar
  3. Como decía Laxeiro "qué fermosura de pais... e qué carallo de xente!". E seguimos comprando sillas de 330 euros para o Gaiás.

    ResponderEliminar
  4. E o sol choraba sangue...y nuestros corazones lloran de impotencia en este día tan triste. Algo se muere en el alma, arrasado por el fuego.

    ResponderEliminar
  5. Mandáronme un correo, por aprezo, neste tempo de desastre, do que quero repetir a última parte, que vén sendo a confirmación da necesidade das sillas da CdC, e de que a nosa alma si que sofre:

    "... umas palavras muito verdadeiras pronunciadas supostamente por um índio Tapirapé do Brasil:
    "Quando caia a última árvore, se morra o último peixe, se contamine o último rio, vocês compreenderão que o dinheiro não se come."

    Compartilhadas, as penas são mas pequenas...."

    Moitos xa o sabemos. Entenderano os outros?

    ResponderEliminar