segunda-feira, 21 de março de 2016

Primavera


            Non sei como anda o calendario, pero din que comeza a primavera. Fóra hai  unha chuvia miúda, case unha poalla que nos recorda que o sol faise agardar, pero o ceo, e a mesma sensación do aire, promete cores case definidas. Mais tamén hai néboa, ao mellor ocasionada ao ver ao lonxe esas gotiñas que non se deciden a caer e andan indecisas, inmóbiles nun aire sen brisas, ou movéndose tan pouco que é coma se finxisen estar sempre no mesmo sitio. 

Seméllame que isto é como ás veces é o tempo: eses anos que envolven os cadros máis brillantes, aos que desexan protexer das miradas cunha pátina que poida que  os faga parecer eternos. A néboa tén estas cousas. Onte meso, volvendo á casa ás dúas da mañá, había tanta,  que conducir a máis de cen supuña, ademais dunha grave imprudencia, unha completa irresponsabilidade. Non se vía nada, a pesar de traermos acesas todo tipo de luces, e non quedaba outra que buscar a liña central; esa liña que case  sempre tentamos ocupar, escapando do comprometido dos extremos nas nosas vías.




Abrolla a primavera
nas poucas follas da nogueira
que loce con orgullo as súas candeas
no anuncio de traballos carpinteiros.

Abrolla, e ben se ve, a primavera
nas flores delicadas das glicinias
que avisan de caídas inminentes
sabéndose compaña nese chan
de herbas verdes
devecentes polo azul 
que as volva flores.

Abrolla a primavera, sensual,
desnudándose inocente
no verdor da laranxeira
por preñar 
co seu azar
un aire que arrecende a tempo novo
no branco da pureza  dos botóns.

Abrolla  a primavera, 
irregular,
nas cores amarelas dos limóns,
no seu olor,
no tímido das rosas temperás,
no doce avinagrado das floriñas das merendas,
nos gromos obstinados de mil xemas,
e alí,
nas tímidas, 
nas nosas margaridas...

Cando canta en todos eses sons
que presta como  ecos aos  paxaros
e volve en aloumiños
os raios entretidos
a xogaren
nas ledicias dos sollíos,
aí,
afirmo,
sen pensalo,
que somos, abrollando,  primavera.









.









quinta-feira, 10 de março de 2016

Fenol

    







    Os veciños de Magalofes deben estar aínda asustados. A publicidade acadada polas súas estradas non creo que os deixe moi fachendosos. Sempre creron que tiñan unha moi boa rede viaria, que estaban ben comunicados, que tiñan unhas vistas inmellorables sobre a ría e que gozaban das vantaxes do mundo desenvolvido e industrializado sen ter que padecer as incomodidades del derivadas.  Ou sexa o sitio idílico onde a calquera lle apetecería vivir.

E esta semana rematou a bonanza. Un camión que viña de Puertollano non foi quen de percorrer os camiños por onde andaba perdido sen deixar parte da súa carga, e por riba carga tóxica. 

Según alguén me contou, da desgraza (porque tiveron que desaloxar un par de casas), sacaron aprendido que hai un cambio de estado que se chama sublimación, e permite ir de gas a sólido ou de sólido a gas.  E o fenol, o material transportado, ademais de poder estar en estado líquido, e sólido, tamén se evapora e pode irritar  a gorxa se se respira.


Sublimación, seica andan repetindo por alí, porque xa crían de sempre que a súa parroquia era sublime, pero nun sentido que non estaba, para nada, relacionado coa sublimación.



















Os tempos do consumo
a ignorancia
o breve do instante no pracer
a veleidade
a présa onde se  perde ata o valor
escapan
unha volta
e  outra volta
e outra máis…
espazo circular
tempo infinito
noras nas que nos imos mover





Adornarse
vestir doutra roupaxe  
lugares 
que ninguén ha visitar.
















.