quinta-feira, 24 de julho de 2014

Viana




Martes, 22 de xullo

Mañá iremos a Viana con Mercedes e Juan. Unha viaxe longa para facer un día diferente e, agardamos, agradable. Non sei por que, pero teño gana de tomar un porto antes de xantar. Ou despois, se se tercia.


Mércores, 23 de xullo

E ir, fomos. Pasamos o día aló e comemos bacallau.

Non sabemos como se chama o local. Elas vírono tan antigo ao lado da tenda decente de viños á que ía, que me viñeron buscar para que antes entrase alí, aínda que non comprase nada. Xa o escaparate, dúas amplas cristaleiras cheas dun mundo variopinto de cousas pequenas e dispares, coa porta de entrada ao medio, chamaba a atención. Era unha tenda vella, de cores medio verdes na madeira e co branco das paredes e do papel xa apagados polo tempo. Os andeis tiñan botellas de todas as variedades, agrupadas por prezo e tipo.

Atenta, a señora veu atenderme dicindo se me podía prestar axuda. Era unha muller miúda, fraca, seca, torcida, e vella coma a tenda que rexentaba. Aceptei encantado o ofrecemento e pregunteille o custo dos lágrima que había na parte baixa. Ela comentou as características diferentes de brancos e tintos, e case me convida a mercar un que tiña unha caixa de cartón redonda moi bonita. Ao dicirlle que me interesaba máis o viño que a caixa, sorriu, vella como era,  e concordou comigo en que a caixa non se bebía, que era o fundamental.

Comprei as dúas botellas, branco e tinto, e, a maiores, descambiei vinte euros, para darlle a Juan dez, para o fondo común. Envolveume as botellas en papel de periódico, nas catro primeiras follas dun Jornal de Notícias de abril, e meteunas despois nunha bolsa negra de plástico fino, coma as do lixo, pero con asas, mais sen letreiro ningún. Nesas, Pilar chamoume desde a outra parte do establecemento. A zona onde eu fixera a compra estaba medio pechada por unha parede de madeira e cristal separándoa ao tempo dun local traseiro que semellaba inda máis vello que a entrada.

A parte de parede por detrás do mostrador, e  a dun dos laterais, estaba ateigada de carteis e papeis nos que o amarelo avisaba dos moitos anos que alí levaban postos. Tamén había cousas novas, coma un reloxo grande riba do fregadeiro central, con plásticos de cores vermellas ou rosas brillantes, de evidente pouco gusto,  que, polo menos no principio, non chamaban moito a atención. Tampouco dúas ou tres caixas con refrescos e cervexas para o público supuñan desorde, a pesar de que se vía claro que as bebidas íanse sacando da caixa sobre demanda e devolvéndose a ela unha vez baleiros. Directos da caixa ao mostrador, e viceversa. Lóxico, tendo en conta que non se observaba por ningures sistema algún de refrixeración. As bebidas, fosen as que fosen, ían tomarse sempre do tempo. Coma antes, coma na época na que a taberna-tenda era moderna. Coma esa alonxada época na que aínda permanecía.

-Pódolle sacar unha foto?-a pregunta saíume sen pensala.

-Si. Tire a foto, se quiser.

-Señora, venha. Sente aquí. Voulle fazer uma brincadeira, para que tire...-a todos nos sorprendeu o sorriso que outravolta aparecera  na cara daquela muller para quitarlle anos, facéndoa achegarse así aos setenta máis que aos oitenta anos que debía ter. 

Pilar, rindo, obedeceulle sen problema.

-Sente aquí -díxolle, sinalando a zona central do alto mostrador de mármore branco.

Todos imaxinamos a Pilar  subida ao mostrador, preguntándonos para que quería tal, namentres ela lle dicía o sente aquí, pero poñendo mesmo riba do mármore gastado un papel vello, como non, e dobrado coidadosamente, pero engurrado tamén polas partes onde as dobras eran menos notorias. Ao ter o lugar do mostrador  ocupado, sentou nun dos  tallos altos de madeira, con repousapés de ferro forxado, dos que estaban diante da barra. Nun asento realmente precioso.

Mercedes, curiosa e intrigada coma todos, achegouse ao lado de Pilar, e ao papel, en tanto nós estabamos xa a facer fotos cos móbiles.

-
Cal destas é a fruta da que máis gosta?

Pilar elixiu as uvas. No papel había debuxadas uvas, peras, laranxas, mazás e plátanos. Os debuxos eran simples, pouco detallados e con lapis ou tinta xa moi diluída. Mercedes, a pesar de que a ela non lle preguntaran, elixiu as peras.

Aberto o papel, a mazá tansformouse nun cu de muller e a pera foi un pene, o mesmo que as uvas que se volveron parte dos pelos do escroto dun completo aparello xenital masculino. As risas e as lágrimas que nos viñan aos ollos impedíronnos concretar con claridade que outros debuxos sexuais apareceron coas outras froitas.

Aí foi cando a anciá, que marchara a un extremo do mostrador, soltou un cordón do seu enganche na parede, o que permitiu abrir unha caixa de cartón que estaba adosada ao teito do local, enriba mesmo da barra, e da que se desprendeu un pene de plástico ata caer, pendurado dun cordel amarelento, por diante da cara de Pilar.

As risas, o susto,  as bromas pola brincadeira, acabaron  resoando en todo o local. E a señora apuntillou:


-
Tirem! Tirem!- dirixíndose a Juan e máis a min para que sacáramos as fotos do momento.

Pilar, directa, sorprendida aínda e acuciada pola voz da señora,  colleu o pene coas dúas mans e tirou con forza, á par que soltaba por entre as risas:

-Aínda hai máis? Hai máis?

Co primeiro tirón toda a tramoia se veu abaixo, o cordel rompeu, o pene foi ao chan e as mans fracas e osudas da tendeira foron á cabeza namentres dicía:

-Pero que faz!!! En todos os anos que eu levo aquí ninguén se lle ocorreu fazer algo así! Você rompeu com tudo! Como fez tudo isto?

-Perdón! Perdón! Síntoo moito, síntoo! Só quixen facer o que me dicía. Díxome tire, tire, e eu tirei!

-Non! Non! Eu disse para eles que tirassem a foto. Eu disse tire, pero vocé puxou!



Ben máis tarde, fóra xa do alcance da desolación da taberneira, seguiamos a rir e a comentar o alucinante da tenda:

-E non vos fixastes que cada hora no reloxo da parede marcábaa unha postura diferente do kamasutra...?









Rúa Manuel Espregueira, nº 30; enfronte da Pastelaria Natário, e ao lado da Pensiao Laranjeira







Vivimos nun río de sol
e fuximos dos ángulos mortos.


Na caricia da brisa,
no rumor dunha folla que voa,
no difuso da auga da néboa
no que dura un segundo querido,
no lento do abrazo gozado...


Na demora indecisa
imos nós
por ser quen de atoparnos.












.




domingo, 20 de julho de 2014

Aniversarios

Todo depende dos ollos con que miramos.


20 de xullo de 2014
Un día feliz.

Domingo, sol, temperatura agradable, comida con xente querida, conversa do feo que vemos o mundo e das  escasas ilusións que nos promete. Paseo pola horta e retirada prudente ao silencio informático.

20 de xullo de 1959
Un día singular.

Elixen en Ceilán a unha muller como Xefe do Goberno. É a primeira vez que o mundo pode contemplar a elección  dunha muller para dirixir un país.
En Suíza tardarán aínda unha ducia de anos en aprobar o sufraxio feminino.
Nalgunha nación  árabe nin hoxe poden votar as mulleres.

20 de xullo de 1933
Un día para esquecer.

No Vaticano asínase o Concordato do Reich, polo que os curas e bispos deben xurar (por Deus) fidelidade ao goberno alemán, ademais de rezar pola prosperidade do Reich. O cardeal asinante será despois coñecido como Pío XII.
Na prensa española non se fala moito do cura dos Jerónimos de Madrid que, polas súas homilías, mesmamente semella vivir seguindo as leis dese concordato.



Pouco recordo da chegada do home á Lúa. Foi tamén outro vinte de xullo. Hai uns días  lin en algures que foi unha pena que non chegasen ao satélite moitísimos máis americanos aínda, e que quedasen todos alí. É posible que non nos fose peor.











Sentado onde agora estou
decátome afortunado:
o campo aberto ante min
e por un teito abrigado.


Se miro pola ventá
ou se os ollos van á porta
as colores que se observan
din a beleza da horta.


Que máis dá de ver verán
ou de vivir en outono,
se dos amores queridos
sempre seremos os donos.


As emocións de fixarnos,
a de non sentirnos cegos
ao ver nacer  unha flor,
madurecer  un pexego...


Mesmo se miramos sombras
veremos como han cambiar,
e todo canto escurece
terá sol para brillar.


Mentres se vive o inverno,
agárdase a primavera,
mais conseguindo calor
non ha de ser longa a espera.


Da terra formamos parte
e as raíces nela están.
Se a pisamos ou a ollamos,
estamos da nai da man.














.








sexta-feira, 4 de julho de 2014

Casa




Os estadounidenses andan hoxe a celebrar o seu día da independencia. Igual que os coellos de miña nai.

Tiña nunha coelleira a unha nai cos seus catro cazapos. A nai é negra coma un tizón e, como se castizou cun coello branco, saíronlle tres coellos brancos e un gris. O máis regular deles é o gris: monótono desde a cabeza ata o extremo do rabo. Parece tamén o máis medoso, pois un nada que te achegues á coelleira recóllese contra parede, tal que quixese confundirse coa cor dos bloques de formigón. Os outros andan remexendo dun lado a outro, e resulta difícil diferencialos. Dous son esencialmente brancos, salvo unhas pequenas pintas de negro distribuídas airosamente pola cabeza. A excepción do conxunto son as orellas do terceiro, cun ton entre o negro e o gris, coma se fosen prestadas doutro animal e, por riba, enormemente grandes e dereitas.

Quixéronse independizar e fóronse por un pequeno burato da coelleira. Todos. Os cinco desapareceron na horta sen que miña nai se decatase. A ela só a estrañou  que hoxe pola mañá vise unhas bolsas de plástico brancas por preto dos repolos. “Debeu facer ben vento de noite para que anden as bolsas estradas por aí” .
Despois do almorzo tranquilo decidiu recollelas. Saíu fóra e mirou por onde estaban.  Nada. Nin a primeira. E ademais sen vento ningún. “Vaia tempiño este!”.Xa que estaba preto, colleu unha presa de verzas e levoullas aos coellos: “As bolsas!”.

Cando mo contou, pedindo axuda, eu non puiden aguantarme serio.

Agora os coellos están de novo no seu lugar. Debo darlle as grazas a López que mos foi acurralando de un en un nun recuncho do albó, para que, asustados como estaban, non opuxesen resistencia cando lles botei a man ás orellas.

O último, o das orellas negras, collino por desestimento. En realidade entregouse el. Xa estaban todos os outros na coelleira sen que el aparecese por lado algún. Para celebrar a alta porcentaxe de éxito nas capturas (naquel momento era dun oitenta por cento moi satsifactorio), deille un par de galletas ao can e eu convideime a un café.

Cando saímos fóra, para volver buscalo,  o coelliño estaba agardando alí,  a que lle abrisen,  ao pé da porta, namentres a nai e os irmáns o miraban pagados á rede desde dentro. Cando o deixamos pasar, non nos deu as grazas, pero pouco lle faltou.


Ah, e si, o primeiro que capturamos foi o gris.







Casa


Casa, fogar primeiro, sentimento.
Quizais vaia con nós, coma unha pel
Collendo o corazón no nacemento
Cumprindo, coa calor da nai máis fiel.


A casa somos nós xa de pequenos
trazando xeografías dunha infancia
marcándolle aos camiños a lembranza
de onde imos voltar cada vez menos.


A vida cambia casa en residencia
e leva así os afectos prohibidos;
deixamos de sentirnos elixidos
borrando do pasado a súa conciencia.


A casa volve a nós coma os remates,
traéndonos ao tempo a fermosura
das persoas que amamos e a tenrura
de infancias, fantasías, disparates...




























































.