segunda-feira, 25 de março de 2013

Cortinas




Contáronme unha vez que os protestantes deben levar unha vida pura, limpa, sen nada que ocultar e que non sexa nunca reprobable. Que valla para ver. De aí que, se seguen isto ao pé da letra, poidan rematar aforrando en cortinas e persianas que non precisan, a pesar de faceren grandes ventás nas súas casas, imprescindibles como son en terras de pouca luz. Os que chegan aos países do norte botan a faltar estes adobíos do fogar, e séntense case desnudos sobre todo cando veñen as noites. Desde fóra todo se ve. Non hai secretos e a vida amósase a calquera que a queira mirar.
Mais, non sei se tamén por coincidir que son países fríos de invernos longos, poucos se paran na rúa no medio da noite a chusmar. Así case non teñen voyeurs de xeito. Todo o máis algún turista importado do sur que anda a buscar neses fogares alleos a vida da que el carece.

CONFESIÓN: Vendo e lendo comentarios e opinións nas redes sociais, que se parecen a esas casas desvestidas do norte, un bota de menos unhas cortinas, grosas, a ser posible, para tapar moito do que se ensina. 







Desbordan as mentiras que contamos
o límite real das invencións
historias precedidas de emocións
que amargan este mundo que habitamos.


Soñar será o escape, ou a saída
o xeito doutra forma de vivir
creada coa razón que dá mentir
tratando de evitar dor e ferida


Consellos con axuda non pedida
desculpa figurada, por dicir,
desexo, quizais, máis que de ir.

Procura desa terra prometida:
finxir quedar e así poder fuxir
daquilo que inda hoxe está por vir.















.


quinta-feira, 21 de março de 2013

Ilusión




Xa é primavera e teremos que saír a mercar compulsivamente, pois os anuncios bombardéannos inmisericordes para que así logremos despertar do letargo invernal. Vai sendo hora. Tanto tempo metidos en nós mesmos que corremos o risco de perder a noción da existencia dun mundo exterior. E posto que, no meu caso alomenos, o mundo interior tampouco é como para andalo chufando, saír, saírse incluso, faise altamente recomendable.
E como desculpa, se a precisamos, sempre podemos dicir que era cousa do sangue, que andaba algo alterado.   










Estabas tan feliz por tanto esforzo
brillaban as estrelas dos teus ollos
e a todo dabas luz no arredor.


Oh, como te mirabas, orgullosa,
queréndote inda máis ao verte aquí!


Que día tan feliz para sentir!










Mais eu non te abracei,
non fun ousado,
parado por pudor,
triste de min.


Daríache unha aperta interminable,
sabéndome ben certa esa emoción
contaxio tan fermoso,
e necesario,
de verte así feliz,
toda ilusión. 




















.

sexta-feira, 15 de março de 2013

Croquetas




 É venres pola tarde. Agárdase a vista duns amigos para o remate dunha xornada tranquila. Eles hanlle poñer o punto diferenciador das rutinas diarias e a emoción da risa que esperamos.

No horizonte a fin de semana familiar e as comidas con sobremesa, nas que estamos agradecidos a ese tempo que sabe irse de maneira harmoniosa e confortable.

Aproveitado de tan distintas maneiras, como gozamos do tempo persoal!







Véndote facer croquetas


Os olores da cociña
regálannos a memoria,
traen para estes tempos,
persoas e máis historias.


Os das cebolas rustridas,
cando se fan as croquetas,
desbordan as sensacións
e dan imaxes concretas.


As croquetas da memoria
esas que eu tan ben coñezo
nunca serán superadas
por máis que lles boten rezos.


Neses primeiros momentos
de cortares as cebolas
con coidado, moi amodo,
ben picadas elas soas.


Non deitas nin unha bágoa,
non esvaran na túa pel,
aínda que vai e anticipas
o sabor da besamel.


Na besamel ha de estar
o xamón esfiañado
por lle dares un sabor
excelso a cada bocado.


Engádeslles dous tomates
por lle prestares color,
e un punto de noz moscada,
de incalculable valor.


O lume pon a cocción.
Lume lento na calor.


Unha masa que anda a voltas,
guiada da túa man,
con espátula de pau
que non se debe parar.


Eses fumes que arrecenden
a mesturado alimento,
os sabores que se intúen
e son acontecemento.


Ai, a caricia final,
esvarando polas palmas
nas formas case perfectas
do que se crea con calma.


O pan, alimento bo,
adórnaas de faragullas,
para triscar, cando bailen
polo aceite, coas burbullas.


Así reciben color,
para sumarlle ao olor,
na receita máis caseira,
inesquecible sabor.












.



sexta-feira, 8 de março de 2013

Muller








 Día internacional da muller. Estamos no século XXI e debemos aínda celebrar este día por moito que nos doa. A historia das mulleres,  coas penurias que seguen a soportar, independentemente do lugar do mundo do que se trate, precisa deste tipo de lembranzas, de xornadas de concienciación, de actos de reivindicación nos que se faga visible que todos somos iguais. E vemos como, por desgraza, os avances que se poden acadar en longos períodos de tempo corren o risco de desaparecer de inmediato polas decisións políticas dos gobernantes de turno.

E, por se aínda non fose abondo, en ocasións son as propias mulleres as que lle fan un fraco favor á igualdade.







Amaba aquelas mans
que tiñan frío
e sei de verlles sangue nas feridas.
A pel case cocida nas calores,
cristal que se rompía,
sen un laio.


Amaba o pelo crecho,
recollido
por darlle espazo á cara moi aberta
e o seu franco sorriso protector,
limpa a súa mirada tan azul.


E vinlle os pés moi fríos
e mollados,
de camiños
e de ríos de lavar.


Amaba, feliz, os bicos apretados,
regalados a diario sen reparo;
(tristes outros,
moi salgados,
que lágrimas deixaban ao final!)


Amaba a risa cómplice e privada
en canto se supuña persoal.
Desexos de se dar por mellorar.


Amaba canto  quixo e canto a quixen
na casa que gardou por sempre aberta.

















.


sexta-feira, 1 de março de 2013

Repetimos




Acaba o mes e comeza a repetirse todo. Non importa moito que leve outro nome, pois ao que se ve non nos deixan agardar novidades. Por repetírense, ata se repiten os días da semana: o día un de marzo é venres tal e como lles acontecerá e aconteceu e ao primeiro de febreiro, ao oito ou ao quince. E coma isto todo o demais. Así que, de pedir algo, só que nos regale algo máis de sol e un pouco menos de frío, por iso da ledicia primaveral que xa toca.

De todos os xeitos, unha pequena vantaxe dános que todo se repita: dos erros cometidos podemos aprender para obter un chisco de éxito agora.

E si, eu coñezo unha persoa que este ano non sabe cando lle toca, en xustiza, o cumpreanos. Foi nacer nun  vintenove de febreiro, claro.




Fixemos para as pombas,
que aquí viñan,
un pequeno pombal,
mil harmonías.


Pintámoslle de branco
a súa madeira
e démoslle do ceo
azul nas beiras.


Gardados nos recantos,
e ao abrigo,
nese noso pombal
nós vimos niños.

Os niños do amor 
máis natural
en festa de fogar
primaveral.











.