sexta-feira, 15 de setembro de 2017

Setembro



Ando metido de cabeza nun setembro diferente. Non é que crea que todos os meses son iguais, pero este setembro é realmente diferente. Está a ser tempo de parar, de pousar a maleta e botar a ollada á memoria, de deterse en mil detalles case esquecidos e de sorrirlle a algúns dos pensamentos que veñen.
Vénme á cabeza o setembro do oitenta e sete, neste mesmo tempo, coa felicidade de entón e coa sensación de que xa todo andaba no seu sitio. Días rápidos de voces novas e ilusións nacidas que me deron escusa para celebrar o mes ano a ano
Seica a memoria vai sempre asociada á unha lonxanía que subxace en nós, e que, ao igual que nos separa, sabe moi ben unirnos, nun deses misterios da natureza tan inexplicable coma o que permite que na mirada, nunha simple mirada, sexamos quen de atopar a emoción. Ata pechando os ollos para ver mellor ao lonxe.


Os anos son fragmentos
son anacos de memoria 
tan precisa coma esquiva
por traernos á medida
a emoción desa ledicia 
que nun tempo deu calor.

Traen o tempo
e traen no pouso
o remedo do que fomos
mesturado xa nun cerne
que perdura 
atrapado no recordo,
tantas veces revivido
por seguirmos,
cada día, 
sendo nós.



Que siga así  a area na caída,
verquida  pouco a pouco con acougo
grao
grao
en montañas de segundos
celebrados