terça-feira, 27 de novembro de 2012

Xeados





Todo branco por un lado e outro. Baixaron as temperaturas e a neve presentouse diante da porta das casas deixándose coller polas mans infantís que a agardaban como regalo invernal. Inocentes!

O branco anda estendido por todo o estado. Aló na capital son os traballadores sanitarios os que dan esa cor no gris cincento da política madrileña. Onte e hoxe, pero prométese máis para a semana que vén. A precariedade que se presente fai imprescindible un branqueado no que coinciden tanto sanitarios como pacientes.

En Galicia o branco asoma desde as granxas de todo o país. Os gandeiros non son quen a entender que os prezos do leite que eles producen non acaden siquera o mínimo correspondente ao custo de producilo, en tanto se paga a maior prezo o que se obtén en calquera outra zona española, mesmo cando a calidade é ben menor. Nestes tempos no que o aforro se estende ao non debido, somos quen a aforrar céntimos no leite e rematamos por mercar po rehidratado vido quen sabe de onde, namentres as nosas granxas van dereitas á ruína, e sen que se vexa a mínima posiblidade de cambio por unha nova política agraria. A algúns gandeiros, mañá mesmo, non lles quedará máis remedio que tirar o seu leite polo chan, pois así, sen pasar pola central, non vale nin para regalar.


Que ao remate quedemos nós tamén sen palabras, en branco, non ha estrañar a ninguén.







Frío que se afai a non deixarnos
noite que se pecha na ilusión
soños esquecidos polo tempo
choros sen o pano que os secou.
Non hai xa primavera que se agarde
non entran eses cambios. Non se ven.


Onde esa verdade na xustiza
onde irá a promesa na que crer?


Esquécense perdidos os heroes
de día malfadado en multitude,
de canto de esperanza e liberdade
unindo nun só coro toda a voz.


Cando se oirá o gran anceio
cando chegaremos a ser nós?


Por África ou América, sen velas,
pola xente do lado, así en silencio,
polos que saben lonxe o seu destino
por dar mil desatinos na inxustiza
mirámonos culpables e covardes
derrota tan inútil vista fin!


Como aceptaremos máis esperas
como hai que gañar por non  perder?

























.


sexta-feira, 23 de novembro de 2012

Mitos






Os días meus veñen sendo moi parecidos uns aos outros, non digo que iguais, que sei que non o son porque máis dunha vez me ten apetecido que se repetise algún, pero nada, veume outro distinto, poida que incluso indesexado. Así que iguais, iguais, non. Pero todos se parecen no tempo que duran: vinte e catro horas. Vinte e catro, unhas veces lentas e outras veloces, mais coa mesma duración aproximada. E así toda a vida, xa desde pequeno.

Ao meu lado, ao alcance do meu coñecemento, día tras día persoas afortunadas, de éxito, felices, sabias e socialmente comprometidas, creadoras, desinteresadas e accesibles, gozan de días de horas infinitas, nas que lles cabe todo e nas que o reloxo se detén para que elas dean nun lado e outro toda a súa produción inesgotable. Saben latín! E son tantos!
Esta xente non ten preguiza, non descansa, espabílase para aparecer en tódolos eidos, tanto privados coma públicos, aínda que posiblemente no público estean mellor. Son persoas que teñen tempo para todo, que saben de todo, que están en todas partes e que en todas toman decisións para que os días e as horas do común sigan a ter os minutos marcados.

Como é posible?
Non había resposta. Agora, grazas a esa sapiencia que regala a idade, empezo a crer que non existe miragre, e que se quitamos dun peto podemos poñer noutro. Se sacamos tempo, teremos tempo. Moitos dos cargos, dos oficios, dos traballos, son en realidade méritos que o único esforzo que requiren é o de cobrar, ben en diñeiro, ben en futuros postos de maior proxección. E así sucesivamente. E na liña sucesoria os da caste. Polos séculos dos séculos.

E o mundo sen saber latín.















Por gustarme o teu muíño
leveiche a moer fariña
Ese muíño aínda moe
pero non fariña miña.






Enfouleime por te ver
moer fariña que gardo,
mais hoxe ti só de escuma
encherás o salabardo.












.






.







segunda-feira, 19 de novembro de 2012

Nais





Vale.
Acabo de ver nas noticias de La Sexta, nas das oito, a nova dunhas nais de Valencia que quitan a roupa para facer un calendario co que recadar fondos para solucionar o problema de transporte escolar que están a sufrir os seu fillos. Dado que teñen a residencia a máis de tres quilómetros (medidos en liña recta sobre o mapa) do centro educativo, oitenta alumnos deben ir a pé á escola, sen teren dereito a beca ou a transporte. As nais queren así protestar e chamar a tención sobre algo que sofren este ano por vez primeira e que, polo que lles di a Generalitat, semella poder repetirse en anos vindeiros. Noventa  euros ao mes tería que pagar cada escolar polo transporte, ao que teñen que sumar os cartos do comedor do colexio. Se non contamos libros e material educativo, o custo deste ensino obrigatorio e gratuíto (segundo a constitución) ponse nunha morea de euros ao mes. E seis millóns de parados.

Non me estraña que estas nais saian sen roupa nas fotos: ao final vannos deixar a todos en pelotas! 










O medo entra desde os pés
sen anunciarse.
Sobe destemido polas pernas
e vai facendo sitio máis arriba
quedándose parado a molestar.
El sabe que incomoda
e non lle importa.
Incluso por momentos é peor
e ascende de contado ao corazón
e apreta,
porque doia.
Dano puro.
















.

quinta-feira, 15 de novembro de 2012

Inicios






A época máis fermosa dos coellos é esa na que empezan a coñecer o sabor das verzas. Sendo dos primeiros alimentos que eles se atreven a coller por si mesmos, as verzas permítenlles triscar doadamente, obtendo sabores insuperables (e falo por suposicións) do que ha ser un dos seus manxares favoritos. Eu bótolles de case todo aos coellos: pan reseso, pelas de froita, anacos de mazás, algún fiúncho de cando en vez, cardos (máis ben leiterías) e moitas verzas. Ou pensos, se non me queda outro remedio. As verzas das coles son as que mellor comen. Podes poñerlles calquera comida, pero engades ao final as follas das coles, e aló van sen dubidalo. Eu creo que ata as comen sen fame. Só por vicio, tal e como nós facemos ás veces (fóra a alma).

Eu agora teño coelliños que están comezando a súa independencia alimentaria. Darlles a comida e deixar que pase o tempo véndoos, tamén alimenta o espíritu propio. Despois un volve como se rematara de ver un documental deses da BBC, dos que era capaz de facernos Gerald Durrell.














Que días non avisan para irse?
Cando son as horas anunciadas?
Por que se nos pon a auga avolta?
Cal é o tempo morto desta vida?
Onde van os momentos agradables?
Quen atopará canto perdemos?















.






domingo, 11 de novembro de 2012

Ceo



Que días estes! 

Poñerse a escribir é facer unha terapia tan necesaria como pouco gozosa. Imprescindible polo feito de non esquecer de todo como se xuntan as palabras, pero con moito coidado para evitar que saian aquelas que deberían non estar en ningures. Vin estes días, ou contáronme, que vén sendo o mesmo cando un confía na persoa á que escoita, que nunha perruquería avisaban mediante un cartel posto na porta que non se permitía falar de crise no establecemento. Como galego, sei, de tempo, que un non debe falar da mala sorte se non quere traela, ou non debe porlle nome ao lobo de non querer sufrilo.

Non é estraño pois que ande a pensar en poñer algún letreiro por aí, nalgún recuncho, con letras feitas de sangue de limón, polo agre, pola invisibilidade e polo da limpeza que supón. Mais teño medo das palabras por se non, como dicía o autor, son só palabras...





Porque ese cielo azul que todos vemos
ni es cielo, ni es azul ¡Lástima grande
que no sea verdad tanta belleza!
Hnos. Argensola


Aluméannos as luces da razón e repetimos
non é ceo nin é azul, non para nós.


Non é ceo por máis que así o prometan
liturxias de domingo,
na historia doutros mundos necesarios.
Non é premio por sufrir ao por maior
na fe de recompensa a merecer.


Non é teito que propicie o acubillo
sufrindo todo o que  hai cima de nós.


O azul, sendo optimistas, xa se foi
mal cambiado polo gris das nosas vidas,
e, pedíndolle á razón as súas luces,
afirmamos con completa convicción
non é ceo nin é azul. Non para nós



















.






quarta-feira, 7 de novembro de 2012

Domingo





Hai comidas que resultan un pasó máis aló da simple alimentación. Dan ao tempo unhas rápidas horas de conversa propicia, de opinión compartida e de goce da palabra tranquila. Así o día ensínanos que pode medirse en tempos de benestar e non con inhumanos reloxos. Que se acabe o día non influirá no regusto que produce a evocación do falado, esa recensión que podemos aplicarlle ao noso feito diario de facer vida. É pracenteiro atopar días deses e momentos así. Rememorar detalles próximos que desfrutamos parcialmente no intre de producírense e cos que logo nos deleitamos como expertos gourmets para sacarlles aínda unha infinidade de sabores ocultos. É fermoso partillar, aprezar  as bondades dos amigos e facer propósito de instaurar de modo regular rutinas de compartir mesa e mantel.













A espera vai por ti, por un almorzo,
que dure o que a auga morna pola pel.
Por fóra agardaremos ese sol
radiante, esplendoroso, de mañá.


En día ben tranquilo.


Agárdanse os minutos con café,
olores e palabras que arrecenden,
da prácida conversa de domingo,
regalo neste tempo de gozar,
e un pide ter domingos como vida
que cumpran a promesa terreal.


E os xestos que ti tés cando te vemos...



















sábado, 3 de novembro de 2012

Defuntos







Día de defuntos e auga. Como non podía ser menos, hoxe tivemos auga desde media mañá. A chuvia maina e persistente non fai máis que pintar de gris os ceos e darlle unha pequena opacidade ás cores do outono. O tempo frío e as pingueiras que corroboran a condensación do vapor de auga imprímenlle ao día unha melancolía que se leva ben cos cemiterios galegos. Hai que ir para ver flores que empezan a murchar e que compiten coas dos nichos próximos nunha loita por chamar a atención para o recanto que adornan. Canta máis é a inmobilidade do lugar, canta menos xente viva atende aos seus mortos, máis é tamén a anguria húmida que entra na pel, ao xeito da chuvia que, sen mollarnos de todo, vai deixándonos por riba milleiros de gotas translúcidas e delicadamente brillantes, ata enchoupárennos a alma por dentro. Non concibo no día de defuntos un cemiterio galego sen tristeza, nin son quen a imaxinar que alí, nese territorio silencioso, poida haber nada no que nós deixásemos caer parte do noso amor interesado e da nosa felicidade pasada. Máis dunha vez teño pensado tamén que eses primeiros pobos mesopotámicos que comezaron a gardar os corpos dos seus parentes estaban a deixarnos un costume moi pouco necesario, pero do que, nas sociedades abocadas ao consumo en que vivimos, vai resultar imposible prescindir. 


















A xente que eu amei (a súa voz,
o mundo todos xuntos que vivimos,
ideas que dixemos, nas que cremos,
os soños que tivemos), vai comigo.


Eu levo canda min máis que recordo
e falo sen respostas que se agarden
sabendo, como sei, cal elas son,
de chamas que un acende e sempre arden.


A xente que roubou o meu cariño
deixándome ben máis do que lle dei
non anda recollida nun recuncho
e vai e vén no vento, ben o sei.


Eu teño moi presente tal pasado
e aprendo cada día a andar con el,
movéndome, ilusións do recordado,
esceas que xamais revivirei.


A xente que me quixo e que se foi
deixándome tristeza e tamén dor,
volveume un tempo mudo (pro seu nome)
e fíxome gardar dela o mellor.
















.