terça-feira, 22 de dezembro de 2015

Profundando e profundando





Profundando coma o outro. A reflexión profunda, como tén que ser. Nós non facemos autocrítica. Para que? A política só pode facerse politicamente correcta. Non se move nada nun país que tén como última necesidade a autoinmolación. Vaise ao martirio para conservar a virxindade, a pureza. Os ideais non se poden manchar e un ha renunciar antes á vida que aos sinais de identidade. El honor es patrimonio del alma, y el alma sólo es de Dios; traxicómico, si, pero porque isto é puro teatro; e tamén é de seminaristas que teñen falado de máis de alma, de honra, de Deus. 

Faise dificilísimo entender que todos os nosos referentes como país teñan que retrotraerse a tempos pasados. Seguimos botando os ollos atrás e apostando por un mundo idílico e rural, fermoso e amable, coa terra como parte de todos nós, como matria, seica. Iso é o que ilusiona, o que conmove. E as nosas raíces ancoradas nela tan profundamente que separarnos, movernos ou simplemente andar, significa romper co Edén e dar comezo inmediato ao laio da saudade, da morriña, da dor da perda insuperable e ao nacemento do soño do regreso. E agora xa non hai volta. 

Por moito feísmo que vexamos, por moita mala industria espallada nos lugares máis insospeitados, deberiamos deixar de buscar quen fomos e pensar quen queremos ser, e como o imos conseguir. Futuro, vida, adaptación aos tempos ou simplemente supervivencia. Primeiro comamos para garantir que sobrevivimos, e cando xa non teñamos fame, se se dá o caso, empecemos a pensar nos nosos deuses, mesmo ata nos deuses pasados. E inda poderán profundar todos os que o desexen. E se para entón volvemos precisar heroes e fillos e fillas da nosa matria, a por eles! 

Namentres, a comer e a calar humildes, por se despois, de casualidade, se pode empezar a deixar de chorar.














Crenzas

¿Que chuvia cae do ceo  conmovida
a prestar as frescuras agardadas,
tan suave no  momento da caída,
e tan tenaz nas horas empregadas?
¿Que lágrima ha saír da despedida
mollándonos as almas derramadas
en amores de idea perseguida
con dores para  vidas rematadas?
¿Que chuvia é a que lava o acabado
con bágoas de cariño magoado?



















.

domingo, 20 de dezembro de 2015

Profundando




É sábado. Si. O día do barbeiro.

Días de políticos, nos que nos obrigan a escoitar un cento de veces a palabra reflexión, adornada, ademais, co tempo dunha xornada completa, e nos que non deixa de virme á cabeza a historia que contaba Castelao: o caso daquel barbeiro de sábado amante de todos os libros que non entendía, e que lía de principio a fin. Ao barbeiro, seica, era doado atopalo coa cabeza entre as mans, case ao xeito do pensador de Rodin, laiándose de non saber, pero “profundando”.

Eu tamén profundo nestes tempos. 

Debo tomar decisións, e pérdome en lecturas, todas, que sigo sen entender. Dedico a xornada a reflexionar unha acción ao parecer  importante e fundamental. E logo, no luns, presumo que, outra vez coma no conto, irei catro anos máis baixo terra sabendo, despois si, que un xa o sabe todo.







A margaridiña mira
onde se pode pousar,
ten as cores tan brillantes
que non as quere manchar.















sexta-feira, 27 de novembro de 2015

Kant

Kant non é necesario, e hoxe en día, menos. Moi pouco do que sabemos é preciso para unha sociedade de emprendedores coma esta na que estamos inmersos.

Iglesias e Rivera andan a falar na universidade de política, e internet escandalízase de que un lle cambie a Kant a Crítica pola Ética (que, ao fin tampouco é un mal cambio, co necesitados que todos andamos de ética para os nosos políticos) e de que o outro diga ter ao filósofo como referente (que virá sendo iso de referente?, só a referencia de a onde non ir ou do que non facer?), a pesar de que non sabe citar un título lido e por máis que en realidade non fose necesario que o tivese lido, pois só se precisaba que se lembrase, así, de memoria, dun único título, como cando no exame de instituto se lles pregunta aos alumnos aplicados sobre escritores e obras para controlar o que saben de literatura (ou de filosofía).
Non sei, Rajoy, que se ve que tén máis memoria (xa o demostrou aprobando as oposicións de notario á primeira), si que sabe: cando os documentados da COPE o levaron para que nos falase de fútbol, citou a Kovalenko case coma quen non quere a cousa. A Kovalenko, que é ben máis difícil de pronunciar, palabra moi longa e con dous k, para que digan que se traba e cecea. Nadiña. Sempre e cando se fale do seu, iso si. Lóxico, nun país que segue a ter o MARCA como diario máis lido.
De Snchz pouco sabemos, porque, desde que perdeu as vogais, anda demasiado atarefado entre os Sálvame, Hormiguero, Ana Rosa ou tendo que facer zumes para repoñerse das partidas de ping ping con Bertín. Menos mal que agora xa non ter que dar clases na universidade!

Hai algúns por aí dicindo que quen sabe de Kant, e de moitas outras cousas, é un tal Alberto Garzón; pero, por iso mesmo, por saber demais, non tén sitio nos debates universitarios.



 O resto dos políticos do estado, seica, xa nin siquera xoga nesta liga de primeira división. Con sorte, a algúns conservaranos en rexionais, se é que non os descenden de categoría. 







Palabras que dicimos polo son
co medo que agochan os silencios
no terror que confundirá o vivir
deixando ver esperto só ao sol.

As horas son os días
son as queixas
ai amor
e como  preocupa cada instante
nace en desconsolo
e así embarga
e o todo é case un
destino e fin  que se prefire.

Sufrir  así por ver
non por falar
sabendo das palabras
imposibles.

Dolores  que  se cravan aló dentro
tan profundo
que lastiman xa cando se pensan.























.

segunda-feira, 23 de novembro de 2015

Amores




A miña coella branca é un caso curioso.

Tívena co macho unha semana longa, ben longa. E namoróuseme enteira, ata as orellas. Eu non llo notei, porque esas cousas aínda non llelas vexo ben, así que puxen o macho coa coella negra sen reparar en nada e facendo unha excepción ás rutinas gandeiras, pois trato de levar as coellas a onde está o macho, que é como din que hai que facer, e non ao revés. Pero como a negra xa estaba nunha coelleira con cerrado no galiñeiro, ben recollida, e xusto ao lado, optei por pasalo a el. 

A coella branca, que quedou soa vendo á nova parella a través da tea metálica, coma nun escaparate provocador, non sei como, mais calculo que comida dos ciumes, non aguantou un día completo tal situación: á tarde seguinte estaban os tres xuntos en amor e compañía. A máis feliz, a branca, claro. A min tanta felicidade deume pena e deixeinos seguir así catro ou cinco días máis, coma se non os vise; pero, ao final, e polo seu ben, separeinos de novo. Cada un a unha coelleira diferente. A peor, sen espazo exterior, e moito máis pequena, para o coello, coas outras dúas a vivir ao grande.

Nada máis rematar xa me chamou a atención como a coella branca foi buscar ao coello, achegándose á portiña del para ollalo a través da pequena rede de ventilación. El, coma sempre, impávido, facéndose o interesante, inmóbil coma se fose un coello disecado. E así quedaron.

Tardei dous días en volver velos; ou día e medio para ser exacto. Volvín e todo estaba ben. A negra andaba a ocupar o seu espazo e o coello e a branca xa estaban xuntos de novo.

Ocupaban a coelleira del, e víase que non lle quedara outra á femia que roer as táboas que os separaban por dentro ata deixar un oco que lle permitiu volver con el. Antes procurou facelo desde o salido exterior, sacando a herba coa que os estro ata encontrar o cemento e tentar facer un oco imposible nel. O da madeira foi despois, imaxino, traballando con cabeza (cos dentes, concretamente) para dar coa solución ao seu problema de amor. E atopándoa, tal e como debe ser.


 Si, si. Seguen xuntos, e non teño claro se os volverei separar.






Procura de ardores coñecidos,
sangue vivo
cal torrente liberado.

O mundo volto instante
nos sentidos.


Amor  disolto  aire
respirándose na pel.


Non se ha perder o querido
se o corazón é  memoria
para o gozo de vivir.
































.


quarta-feira, 28 de outubro de 2015

Nomes





     Nomes. Persoas que levamos con nós de forma máis liviá, como se os puidésemos condensar nas letras que os pechan. A min, que me gustan as palabras, sempre me pareceu que os nomes teñen unha moi profunda razón de ser, algo que os define de maneira que ningunha outra letra podería estar no  lugar das súas, e ata me daban esas certezas que un tén, mesmo coma os visionarios, de que as sonoridades que en nós provocaban, incluso cando só os estabamos a pensar, sen ousar darlles os sons que a eles correspondían, esas sonoridades posibles, non eran outra cousa que a materialización lingüística das calidades que as persoas portadoras atesouraban. 

     Xa de neno, aló na aldea, e cando os nomes eran substituídos polos alcumes propios ou familiares, pasaba exactamente igual. O alcume, o mal nome, non tería sido posible cambialo por ningún outro tan acaído. Confeso que ata memoricei moitos deles para non esquecelos, sentíndoos exemplos  perfectamente logrados do noso imaxinario cultural.

     As terras, os homes, os nomes. Somos distintos, ben diferentes. Coñecín estes días un rapaz que veu de Centroamérica. Chámase Santiago, e aí, no seu Santiago, nós temos o noso pasado transoceánico; por segundo nome, Aisber. Non lle preguntei apelidos, para que? Só co nome tantas diferenzas! Aisber, sen acento gráfico pero con forza en “ais”. Non sei; nada que ver. Como lle dicía un amigo ao pobre Santiago Aisber, “non o digas todo, ho!; di só Santiago, que se dis Santiago Aisber, óese moi feo,  se case parece o nome dun ladrón”.



      Pero, claro, é a idea que nos facemos dos nomes. Hoxe é san Simón, vinte e oito de outubro. E un Simón neno dicíalle a súa nai, aló de pequeno, “como me hei chamar cando sexa maior?”, “cando sexas maior?, non che gusta o nome que tés?”, “si que me gusta! Pero Simón é un nome de neno, non?”















Apenas foi un nome
instante breve na conversa
e tanta nitidez
no eco dun murmurio 
que se vai.

Despertan as lembranzas necesarias
saber de onde vimos
quen fomos
cando amamos
que nos demos...

Sentímonos nun nome
e vén a vida
mesturándose en presente.











.

quarta-feira, 16 de setembro de 2015

Felicidades!



      Gústame viaxar. Ver outras terras; coñecer outras xentes; imaxinar as formas de vivir desas persoas; poder cambiar o costume diario por uns días, volvendo o allleo en propio… Non é xusto o que se chama empatizar, palabra difícil demais en todo o seu significado, pero case. 

   Viaxar é aprender sentindo, tocando (hainos que ata o fan bailando); é vivir soños facendo de protagonista; é ser outra persoa a tempo total. Afortunados son eses todos que viven, viaxan, aprenden e fan do mundo un lugar pequeno e fermoso no que merece a pena vivir.


       Felicidades a todos eles!








De Harlem teño unha foto
dun corazón bailarín,
atractiva nas imaxes,
a foto chama por min.

A luz báilalle ao cristal 
e hai faíscas,
hai adornos, 
no ocre de mil madeiras;
faíscas,  felices  risos,
ocre historia no ritual; 
vivo o ritmo
vivo o gozo
de danzar.

Estacións dun dezanove imaxinario
luz de gas 
frío invernal
traqueteo ferroviario
con descanso musical
e público feito anuncio
dándolle bafo ao cristal.

Que se deteña aí o mundo 
que se empece a demorar
que os pasos sexan suaves
ninguén vaia desertar.
Péchese o mundo na arca
resgárdense na madeira
os tesouros  
os deslices.
Que se revelen  segredos 
sinuosos
ata os roces 
ou o tacto desas xemas
das persoas que se deixan
ben levar.

Non ao apuro
non ás présas
na cadencia do compás

Alegría, son vital.

De Harlem teño unha foto
gardada  no corazón
e inda non chegou o día
en que non chame por min.





















.

sexta-feira, 4 de setembro de 2015

Cear



     Hoxe vivín unha desas situacións nas que a xente cala e vese que ninguén quere mirar ao frente. A vergoña allea. Para que mirar? Como non abaixar a vista? Como habemos observar sen abraio o que non somos quen de xustificar? É posible que unha vez iniciado o camiño haxa, para eses que  sempre atopan as estradas demasiado esteitas, a imposibilidade de xirar ou, simplemente volver atrás.

    Non creo que a diferencia entre os seres vivos sexa realmente moi substancial. Seguro que saímos do mesmo punto, e a evolución foi marcándonos a todos de formas diversas. E dentro desas diversidades, a uns de xeito máis moderado ca ós outros. Aos homes, seica, nos últimos catrocentos cincuenta mil anos foinos aumentando o cerebro. Aos poucos, porque foron moitos anos para tan pouco cerebro como se ve ás veces. Así, máis menos do tamaño do dos animais: se ata o outro día lin un cartel onde á xente se lle pedía que se comportase como o fan os animais, para preservar unha reserva natural. De comportárense coma seres humanos, probablemente deixasen pegadas non necesarias, e creo que respectaban a mensaxe -tampouco  lles debía ser difícil-, porque xa levaba anos no sitio, e non a retiraban.

   Tamén aprendín este verán que os coellos non cean. Non é que non coman nada á noite; non recúan, non retroceden, non dan marcha atrás. Élles fisicamente imposible, de metérense nun tobo estreito sen saída, alí morren, de fame. De inmobilidade ao fin. O mesmiño ca esas persoas das que falaba antes. Coma todos aqueles que non cean porque non son quen de verse onde están. E perseveran no erro. 



       E o mundo xirando todo ao revés. 













os ollos
a mirada
esa mensaxe
a chispa que se apaga
lonxe os brillos


a hora, ora inútil,
é asepsia das palabras en paredes
quérese unha guía de saída
mais
quen dá paso?
quen axuda cando aquí máis se precisa?

vive o branco sobre o negro
e volve o frío
non se escoita
nunha noite impermeable
se hai saída…

unha axuda por favor!














.

segunda-feira, 10 de agosto de 2015

Pombas

   

   Estes días de verán propician que un ande con máis tempo por fóra e mesmo que poida pararse a observar pequenos cambios aos que, noutras condicións, non lles presta excesiva atención. 

   A horta está seca, non chove e iso nótase na terra que se abre sedenta por ver se así recolle algo do resío fresco que poida traer a noite. As herbas amarelean, algunhas follas secan antes de tempo, a froita non dá medrado e en todo vemos falta de auga. 

  As verzas non son excepción. As poucas coles que teño plantadas non producen todas as verzas que quererían coellos e galiñas, se llelas dese a fartar, e por riba agora vense todas comidas por canto becho debe haber, mesmo con aspecto de cribo, con máis superficie destinada a furados que partes de verde. E medio murchas. Tan mal se ven que nelas non destaca que rompan de cando en vez algunhas follas, coma se nin forzas tivesen para aguantar o seu propio peso. 

   Os paxaros andan por toda a horta, mais a necesidade de comida atráeos por alí, polas coles, pois preto teño un bieiteiro, e os seus froitos son apetitosos para as aves en xeral; nótase ben porque, cando lles abro, as galiñas marchan a toda velocidade desde o galiñeiro ata xusto debaixo da árbore, coméndolle todo canto froito lle cae, incluso as carabuñas, inmunes a esa cor renegrida que ameaza con tinguilas enteiras e facer que poñan ovos da cor do viño tinto. 

   Ao que ía, por alí paxaros hai; pero, hoxe mesmo, souben quen me comía as coles, e quen lles rompía as follas. As pombas. Vin unha pomba preciosa, ben mantida e excesivamente pesada que atopaba as verzas suculentas, e non semellaba ter nada dese estrés que seica lles damos as persoas coa nosa presenza; estivo cómoda e tranquila ao seu, por máis que me vise preto; a pomba comeu con peteirazos certeiros na folla que tiña diante ata que cansou, e despois de arrotar, que eu xuraría que botou un par de arrotos con satisfacción (que non eran arrolos, non, que eses soan doutra maneira) marchou voando, cunha potencia e un estrondo que deixou á folla na que pousaba rota, do mesmo xeito que outras que apareceran en días anteriores.

   Non me queixo. De pequeno, meu avó dicíame sempre que o froito das árbores había que compartilo cos paxaros, que tamén eran de deus, coma nós. Creo que el dicía paxaros e árbores; pero debía estar pensando en animais e plantas,  en xeral. Así que aí polo outubro, cando plante as coles deste ano, aumentarei a cantidade para que non haxa problemas coa cota a compartir. 

Nota:- As pombas deben parecerse máis ás galiñas que aos paxaros, tal e como din os libros, porque as verzas cómenas da mesma maneira e con igual voracidade.
















Na miña horta
veñen ás coles todas as pombas.

Pombas, galiñas,
pulgóns e vermes… todos ao verde!

Verde que eu planto
insuficiente se o queren tantos. 

Tantos o comen
que no outono porei máis coles.

Coles de outono…

E cando medren

eu terei caldo, verzas pra eles!













.