Cacerías

Un amigo contoume dun seu compañeiro de viños de fin de semana. Vive nunha casa na aldea e tén galiñas. Como agora os animais dos nosos montes están no proceso de urbanizarse, cada vez achéganse máis ás vivendas, así que non foi raro que de cando en vez, lle viñera o raposo.  Co tempo, sabedor do camiño como era,  non paraba de collerlle as galiñas, polo que ideou unha trampa para cazalo. Cazouno, porque sabe destas cousas, pois é cazador desde hai tempo, con escopeta e todo. Atrapado como tiña ao raposo, deixouno pechado nun aparte do galiñeiro e alí o tivo varios días, prisioneiro. Matalo sen máis, despois dos animais que lle papara,  non lle prestaba moito, e non tiña claro como facer.

A familia, cansa xa do raposo que coidaban e temerosa de que por riba lle houbese que poñer diante as pobres galiñas que quedaban, chamouno á orde, e el, decidido, colleu a escopeta, cargouna e foi directo cara ao animal. Abriu a porta, deulle unha patada e berroulle:

- Marcha dunha vez!, veña!

Cazar pódese cazar, pero  así...

A historia anterior veume a distraer un chisco da cantidade de raposadas que se andan a cometer nestes días a un lado e outro do océano, e das que todos os republicanos nos sentimos parte.  Mais non sei por que sempre acabamos perdoando ao raposo. Será para engrandecer ás vítimas?

Os feitos cando queren ocorrer

facémolos ir nós na dirección,

creamos as traxedias a doer,

sentíndoas ser xa parte do fatal.

Sucesos que non imos evitar,

tendo só o papel de espectador,

remates que se xogan co azar

arriscados en partida emocional

Gardemos interese primordial,

fuxindo así da anécdota casual,

naquilo que nós somos, para amar

as xentes coas que nos imos xuntar...

.