Ilusión

Xa é primavera e teremos que saír a mercar compulsivamente, pois os anuncios bombardéannos inmisericordes para que así logremos despertar do letargo invernal. Vai sendo hora. Tanto tempo metidos en nós mesmos que corremos o risco de perder a noción da existencia dun mundo exterior. E posto que, no meu caso alomenos, o mundo interior tampouco é como para andalo chufando, saír, saírse incluso, faise altamente recomendable.

E como desculpa, se a precisamos, sempre podemos dicir que era cousa do sangue, que andaba algo alterado.   

Estabas tan feliz por tanto esforzo

brillaban as estrelas dos teus ollos

e a todo dabas luz no arredor.

Oh, como te mirabas, orgullosa,

queréndote inda máis ao verte aquí!

Que día tan feliz para sentir!

Mais eu non te abracei,

non fun ousado,

parado por pudor,

triste de min.

Daríache unha aperta interminable,

sabéndome ben certa esa emoción

contaxio tan fermoso,

e necesario,

de verte así feliz,

toda ilusión. 

.