sábado, 27 de abril de 2013

Pantallas



A televisión acaba por atraer a nosa atención do mesmo xeito que a luz atrae ás avelaíñas. Non importa que non vaiamos obter ningún beneficio do tempo investido na súa contemplación. Dá o mesmo, imos mirala, pensando noutra cousa talvez, pero atendendo tamén ao que emiten. Até somos capaces de falar con ela, co aparello en si, e discursear sobre o que estamos a ver. As adiccións sométennos, e as preguizas que gozamos impídennos calquera movemento, incluído ese tan simple que consiste en alongar o brazo, coller o mando a distancia e pulsar un botón vermello.

Móbil, tableta, televisión. Pantallas. Máscaras para unha realidade que non desexamos ver; pero, quen se arrisca a perder o único acceso actual á cultura?



















Nunca quedan bágoas que verquer
nos ollos desecados pola vida,
escapan sensacións, medra a atonía...


Na forma por finar do sentimento,
mollando a pel o bafo da tristeza,
que distantes as horas de emoción...






I


Nacendo en diferenzas vese errante
o aire que nos trae o desacougo
vén presto, sen razóns que o xustifiquen,
reclamo dos espazos interpostos.


O frío que nos dá ao non sentirnos
penétranos sen ter oposición
enchendo máis de nada este baleiro
xigante, por inmenso e non finito,
por ausente, tan ausente, a calor.


Perdéronse as palabras sen dicilas,
os tempos empurraron sen un plan,
fuxiron as miradas ao non vernos,
tan lonxe nos quedou o respirar.


Os días confundíronse en rutinas,
murcháronse as raíces sen dar flor.
Gozando na ilusión de crer gozar,
por non nos permitir o paso atrás.


II


E chega xa o resumo, a recensión,
dos libros mal escritos paso a paso,
da historia que deixamos sen contar,
das letras coas que se escribiu fracaso.


Apagan tenues chamas de penumbra,
extírpanse de vez máis dun porqué.


Privado así de luz, con calma e frío,
vén case sensación de placidez.



















.

Sem comentários:

Enviar um comentário