Viana

Martes, 22 de xullo

Mañá iremos a Viana con Mercedes e Juan. Unha viaxe longa para facer un día diferente e, agardamos, agradable. Non sei por que, pero teño gana de tomar un porto antes de xantar. Ou despois, se se tercia.

Mércores, 23 de xullo

E ir, fomos. Pasamos o día aló e comemos bacallau.

Non sabemos como se chama o local. Elas vírono tan antigo ao lado da tenda decente de viños á que ía, que me viñeron buscar para que antes entrase alí, aínda que non comprase nada. Xa o escaparate, dúas amplas cristaleiras cheas dun mundo variopinto de cousas pequenas e dispares, coa porta de entrada ao medio, chamaba a atención. Era unha tenda vella, de cores medio verdes na madeira e co branco das paredes e do papel xa apagados polo tempo. Os andeis tiñan botellas de todas as variedades, agrupadas por prezo e tipo.

Atenta, a señora veu atenderme dicindo se me podía prestar axuda. Era unha muller miúda, fraca, seca, torcida, e vella coma a tenda que rexentaba. Aceptei encantado o ofrecemento e pregunteille o custo dos lágrima que había na parte baixa. Ela comentou as características diferentes de brancos e tintos, e case me convida a mercar un que tiña unha caixa de cartón redonda moi bonita. Ao dicirlle que me interesaba máis o viño que a caixa, sorriu, vella como era,  e concordou comigo en que a caixa non se bebía, que era o fundamental.

Comprei as dúas botellas, branco e tinto, e, a maiores, descambiei vinte euros, para darlle a Juan dez, para o fondo común. Envolveume as botellas en papel de periódico, nas catro primeiras follas dun Jornal de Notícias de abril, e meteunas despois nunha bolsa negra de plástico fino, coma as do lixo, pero con asas, mais sen letreiro ningún. Nesas, Pilar chamoume desde a outra parte do establecemento. A zona onde eu fixera a compra estaba medio pechada por unha parede de madeira e cristal separándoa ao tempo dun local traseiro que semellaba inda máis vello que a entrada.

A parte de parede por detrás do mostrador, e  a dun dos laterais, estaba ateigada de carteis e papeis nos que o amarelo avisaba dos moitos anos que alí levaban postos. Tamén había cousas novas, coma un reloxo grande riba do fregadeiro central, con plásticos de cores vermellas ou rosas brillantes, de evidente pouco gusto,  que, polo menos no principio, non chamaban moito a atención. Tampouco dúas ou tres caixas con refrescos e cervexas para o público supuñan desorde, a pesar de que se vía claro que as bebidas íanse sacando da caixa sobre demanda e devolvéndose a ela unha vez baleiros. Directos da caixa ao mostrador, e viceversa. Lóxico, tendo en conta que non se observaba por ningures sistema algún de refrixeración. As bebidas, fosen as que fosen, ían tomarse sempre do tempo. Coma antes, coma na época na que a taberna-tenda era moderna. Coma esa alonxada época na que aínda permanecía.

-Pódolle sacar unha foto?-a pregunta saíume sen pensala.

-Si. Tire a foto, se quiser.

-Señora, venha. Sente aquí. Voulle fazer uma brincadeira, para que tire...-a todos nos sorprendeu o sorriso que outravolta aparecera  na cara daquela muller para quitarlle anos, facéndoa achegarse así aos setenta máis que aos oitenta anos que debía ter. 

Pilar, rindo, obedeceulle sen problema.

-Sente aquí -díxolle, sinalando a zona central do alto mostrador de mármore branco.

Todos imaxinamos a Pilar  subida ao mostrador, preguntándonos para que quería tal, namentres ela lle dicía o sente aquí, pero poñendo mesmo riba do mármore gastado un papel vello, como non, e dobrado coidadosamente, pero engurrado tamén polas partes onde as dobras eran menos notorias. Ao ter o lugar do mostrador  ocupado, sentou nun dos  tallos altos de madeira, con repousapés de ferro forxado, dos que estaban diante da barra. Nun asento realmente precioso.

Mercedes, curiosa e intrigada coma todos, achegouse ao lado de Pilar, e ao papel, en tanto nós estabamos xa a facer fotos cos móbiles.

-Cal destas é a fruta da que máis gosta?

Pilar elixiu as uvas. No papel había debuxadas uvas, peras, laranxas, mazás e plátanos. Os debuxos eran simples, pouco detallados e con lapis ou tinta xa moi diluída. Mercedes, a pesar de que a ela non lle preguntaran, elixiu as peras.

Aberto o papel, a mazá tansformouse nun cu de muller e a pera foi un pene, o mesmo que as uvas que se volveron parte dos pelos do escroto dun completo aparello xenital masculino. As risas e as lágrimas que nos viñan aos ollos impedíronnos concretar con claridade que outros debuxos sexuais apareceron coas outras froitas.

Aí foi cando a anciá, que marchara a un extremo do mostrador, soltou un cordón do seu enganche na parede, o que permitiu abrir unha caixa de cartón que estaba adosada ao teito do local, enriba mesmo da barra, e da que se desprendeu un pene de plástico ata caer, pendurado dun cordel amarelento, por diante da cara de Pilar.

As risas, o susto,  as bromas pola brincadeira, acabaron  resoando en todo o local. E a señora apuntillou:

-Tirem! Tirem!- dirixíndose a Juan e máis a min para que sacáramos as fotos do momento.

Pilar, directa, sorprendida aínda e acuciada pola voz da señora,  colleu o pene coas dúas mans e tirou con forza, á par que soltaba por entre as risas:

-Aínda hai máis? Hai máis?

Co primeiro tirón toda a tramoia se veu abaixo, o cordel rompeu, o pene foi ao chan e as mans fracas e osudas da tendeira foron á cabeza namentres dicía:

-Pero que faz!!! En todos os anos que eu levo aquí ninguén se lle ocorreu fazer algo así! Você rompeu com tudo! Como fez tudo isto?

-Perdón! Perdón! Síntoo moito, síntoo! Só quixen facer o que me dicía. Díxome tire, tire, e eu tirei!

-Non! Non! Eu disse para eles que tirassem a foto. Eu disse tire, pero vocé puxou!

Ben máis tarde, fóra xa do alcance da desolación da taberneira, seguiamos a rir e a comentar o alucinante da tenda:

-E non vos fixastes que cada hora no reloxo da parede marcábaa unha postura diferente do kamasutra...?

Rúa Manuel Espregueira, nº 30; enfronte da Pastelaria Natário, e ao lado da Pensiao Laranjeira

Vivimos nun río de sol

e fuximos dos ángulos mortos.

Na caricia da brisa,

no rumor dunha folla que voa,

no difuso da auga da néboa

no que dura un segundo querido,

no lento do abrazo gozado...

Na demora indecisa

imos nós

por ser quen de atoparnos.

.