Ler

     Estar en venres é unha felicidade. O pracer da fin de semana por diante, cunha chea de horas para adicar á practica do hedonismo. O pracer como meta irrenunciable e a felicidade das pequenas cousas coas que nos rodeamos na súa procura. Non hai que pensar en grandes aventuras, nin en sorpresivas accións: andar pola horta, dar un paseo, ler un libro deses que nos agardan pola semana pedíndonos que os abramos na páxina marcada, tomar unha copa de viño de maneira repousada, periódico incluído, e acompañándoa dun xamón rico e dun queixo prohibido, por exemplo. Sexa o que sexa, cambiar a actividade obrigatoria pola acción voluntaria xa é pracenteiro, así que medio camiño vai andado.

O vento non trae eco de resposta

efecto ben baleiro

e solitario.

Deixaron libre o tempo da palabra

por seren máis felices

lograda  dos presaxios do silencio

total manumisión.

O verbo foi banal e irrelevante

ausente do carnal, 

daquilo que co aire se mastiga.

Podían as palabras arder soas,

borrallas,

palabras feitas cinsas en segundos,

fatuas coma os lumes  que non vemos

cegados,

tan só, 

por non saber mirar.

.