Fillos

Queremos aos fillos porque son sangue do noso sangue ou cultura dos nosos valores. Querémolos polo que son. Froitos que imos recollendo a diario, que vemos madurar e que nos proporcionan placeres non pedidos. Que nos dan a satisfacción das miradas que rebordan cariño, ou o agarimo das frases nas que notamos a entoación da preocupación e o interese polos problemas que lles agachamos, felices na procura de evitar o sufrimiento innecesario. Sabelos nosos, notar, mesmo nas palabras que non dicimos, os aires que varían o seu ánimo, é sentir a necesidade, a urxencia, de darlles un abrazo, un bico, un regalo... Ou simplemente ese silencio que eles saben que leva sempre unha parte dos sentimentos cos que se nos move a diario o corazón.

Dicía Conrad que vivimos igual que soñamos: sós. Pero non, por suposto que non!

Eu poño o soño en ti e seite 

así

real

limpando coa palabra todo espanto

nos ocos de alegría conseguidos

por instantes que se poden revivir.

O gozo cambia o gusto

i é sentirte

i é  acollerse nos sons máis  desexados

i é perder

na evolución

a parte do que non se quere ser.

E lonxe do silencio máis escuro,

nos días que queremos celebrar

vén a compaña

vén a luz,

e vén calor

e vén así tamén tanto que dás!

.