Caín

Calquera ha de matarme (se me prende).

O concepto da culpa por veces ocúpame. Afortunadamente non moito, a verdade; mesmo menos do que debería, quizais. Pero, si, de cando en vez, párome a pensar niso da culpa, do pecado, do perdón...

Penso nesa xente que vive pegada á relixión, que fai profesión de fe, que respecta canto os seus dogmas establecen e que trata de gañar un ceo no que di crer, esquecéndose do chan polo que se arrastra, e polo que reparte mentira e iniquidade  sendo ruín a diario, para  poñer  na fin de semana o traxe de pureza e devoción. 

Esas das que falo, esas persoas que todos coñecemos, como o levarán? Será verdade que con confesar a culpa, con recoñecer o delito e saberse merecedores de castigo, poderán amañalo?; ou mesmo cun par de rezos ou cun par de puñadas pectorais de contrición! Mira que se é así, e se por riba teñen máis mérito que todos aqueles que nunca mal fixeron, que aquella xente que nada tén de que arrepentirse... 

Non sei, pero a min a verdade é que me gustaría que lles pasase, aquí, na terra, o que dicía Caín, máis que nada por se ao final vai e tócalles xusto a elas desfrutar de paraísos. 

A vinganza son mil actos feitos culpa.

O castigo vén de seu.

Perdidos,

derrotados nas batallas padecidas 

sen querer nelas loitar.

Cansos,

esgotadas as finitas ilusións

consumidas en fracasos de optimismo.

Tristes,

desgustados sabedores do esquivo da razón

xorda  xustiza.

Humillados,

pésimos actores neses dramas

do teatro  máis real.

Vencidos,

invadidos por xenreiras,

consumidos por rancores

viscerais

na enerxía que nos volve non mellores

que aquel que a provocou.

Aí,

vivindo na compaña da derrota do que fomos

e no acre que ha de ser.

Ata a victoria sempre
che, amigo, compañeiro.

E sen perdón.

.