Animaliños

Teño visto, na televisión, aos bombeiros salvar gatos das árbores. 

Aquí, ao noso lado, un veciño aparca na súa horta o camión que conduce. Normal. Ten que usalo todos os días, e a horta é grande.

Eu xa durmo tranquilo. Teño gatos, pero non me preocupa que suban ás árbores.

O camión do veciño é de bombeiros. Espero que este traballo lle dure.

O meu can está durmindo,

non se move, só respira.

A compás.

Trouxérono pola tarde,

rematando aquel verán.

Que regalo!

Non me gustan nada os cans,

pero co meu é distinto:

se digo que non lle quero,

dígoo sabendo que minto.

O meu can chámase López,

e ven sendo un can de raza,

moi fermoso, moi tranquilo,

o cariño é a súa caza.

El ten cara de ser bo,

sobre todo cando mira

tan atento e sen moverse,

non parece que respira.

Sabe cando está demais

e onde non pode quedar,

decátase dos que o miman

e dos que o van rexeitar.

Voluntario decidido

encántalle traballar,

ha de estar sempre contigo

se é que che pode axudar.

Carreta as bolsas do lixo,

levas as tinas na súa boca

ou vai buscar o correo:

nada rompe do que toca.

Coñece ben os seus premios,

dun dos fillos a galleta,

do outro serán  caricias;

os ósos, de ser atleta.

Sexa por dentro ou por fóra,

vendo á  dona está contento:

se lle manda, dá  carreiras

nas que lle gaña ata ao vento.

.