Estrelas

Mercamos un novo conxelador. Din que todo se acaba, e neste caso é verdade: xa non funciona o vello que tiñamos. Agora, este, é temendo. Non contamina. Non consome electricidade. Non fai ruído. Non cría xeo. Pero conxela, e iso é incrible, tendo en conta que o que nos destacaron nel é o que non fai.

A min levoume a pensar nos mamuts (son carnívoro irredento), aló, no cabo do mundo, perfectamente conxelados pola natureza, sen custos de ningún tipo. E en perfecto estado para seren comidos pasado mañá. Deixando un día para a desconxelación e outro para o adobo. E poden levar así millóns de anos.

Menos mal que o esquecín para alegrame coma un neno pequeno vendo que, co noso catro estrelas, a comida ía durar … ¡meses!

Estrela prehistórica

caída.

Atopada entre restos máis vulgares.

Aplastada como flor

tornaches rocha,

pedra ou terra,

para ser nai

de cantas flores hoxe

(aínda)

nos rodean.

De Gondwana á Patagonia,

todo é igual, non se ven cambios,

ti agachada,

queda, inmóbil,

resgardada.

Eras flor,

un camiño a margarida,

a leituga, a chicoria ou mirasol,

agora,

un fósil,

(futuro feito así 

a millóns:

millóns en anos,

millóns en homes,

millóns de amores,

millóns de plantas,

millóns de flores...),

pero segues sendo ti.

Flor máis que antiga,

humilde estrela,

linda flor pétrea,

que nome loces, bela asterácea?..

.