Impresentables

Hoxe indigneime un pouquiño.

Durante esta semana estiven a remoer nesa oferta de desemprego (en unidades de mil de persoas) da compañía de teléfonos de sempre, así como a oferta de recompensa para os directivos (en unidades de millón de euros). Non daba crido a problemática de que andaban a falar, e xa que a proporcionalidade das ofertas amosaba ceros de sobra, eu tamén resolvín poñerlles cero euros meus na empresa (directamente, indirectamente xa sei que llos ha dar o goberno cando proceda). E deime de baixa. Xa. Sen máis.

Agora, como estou con outra compañía máis pequena, imaxino que esas primas ou bonus, ou premios ou corrupcións serán un chisquiño menores. Agardo.

Quero indignarme tamén cos bancos e ando a mirar como... (Non vaia ser que eles se indignen comigo antes).

Vive tristeza comigo

desde que te vin partir,

a vida foise contigo

e quedou tan só sufrir.

Ti eras o que eu quería

para ocupar o meu lado

Eu era o que che dicía

que seguía namorado.

Onde estás que non te vexo,

que non che sinto o alento,

Triste estou, pero desexo

volverme sentir contento.

Se ti non has de tornar,

eu tamén hei de marchar

por atopar un lugar

onde vivir sen amar.

.