Miramos
as persoas e vémolas de maneiras diferentes en función de canto
saibamos delas. Unhas veces por exceso de información, outras por
descoñecemento pleno e outras por tratos superficiais que nos
conducen a equívocos. E o noso corazón colle rumbos tan distintos que mesmo semella que somos nós os que nos transformamos.
Esta
sociedade convulsa móvese con présa e, segundo os canons
tradicionais, por momentos sen cabeza ningunha. Obsérvase como non
hai argumentos, nin motivos, nin éticas ou valores que xustifiquen
as accións máis aló dun sentido de puro egoísmo persoal. Non se
pensa nos demais e o mundo faise realmente antropocéntrico, mesmo
parecería que o centro do universo veña a situarse no propio
embigo. E iso é o que amosamos. O que ensinamos.
As cereixas saben ben,
pero
máis sabe un bo figo,
e
tamén saben os vermes
que
os merlos levan consigo.
Senten
como cambia o tempo
e
avisan no seu cantar,
pero
por máis que se escoiten
son
difíciles de ollar.
Paxaros
moi bos cantores
cantando
con moitos brillos
anunciando
primaveras
mentres
atenden os niños.
Esas
construcións perfectas
sempre
chaman a atención:
os
ovos verdes e azuis
serven
de decoración.
As
femias coidan as crías
mentres
o merlo as atende,
non
vaian preocuparse:
do
perigo el as defende.
Pasado
moi pouco tempo,
o
merlo ponse a cantar,
os
pequeniños medraron
e
xa se queren marchar.
O
niño queda baleiro,
xa
ninguén fai a limpeza;
con
paus, con herbas, con barro,
outra
nova historia empeza.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário