sábado, 26 de maio de 2012

Fogares





Miramos as persoas e vémolas de maneiras diferentes en función de canto saibamos delas. Unhas veces por exceso de información, outras por descoñecemento pleno e outras por tratos superficiais que nos conducen a equívocos. E o noso corazón colle rumbos  tan distintos que mesmo semella que somos nós os que nos transformamos.
Esta sociedade convulsa móvese con présa e, segundo os canons tradicionais, por momentos sen cabeza ningunha. Obsérvase como non hai argumentos, nin motivos, nin éticas ou valores que xustifiquen as accións máis aló dun sentido de puro egoísmo persoal. Non se pensa nos demais e o mundo faise realmente antropocéntrico, mesmo parecería que o centro do universo veña a situarse no propio embigo. E iso é o que amosamos. O que ensinamos. 






As cereixas saben ben,
pero máis sabe un bo figo,
e tamén saben os vermes
que os merlos levan consigo.

Senten como cambia o tempo
e avisan no seu cantar,
pero por máis que se escoiten
son difíciles de ollar.

Paxaros moi bos cantores
cantando con moitos brillos
anunciando primaveras
mentres atenden os niños.

Esas construcións perfectas
sempre chaman a atención:
os ovos verdes e azuis
serven de decoración.

As femias coidan as crías
mentres o merlo as atende,
non vaian preocuparse:
do perigo el as defende.

Pasado moi pouco tempo,
o merlo ponse a cantar,
os pequeniños medraron
e xa se queren marchar.

O niño queda baleiro,
xa ninguén fai a limpeza;
con paus, con herbas, con barro,
outra nova historia empeza.











.

Sem comentários:

Enviar um comentário