Mirón

Dentro das miñas curiosidades múltiples están tamén as novas tecnoloxías e as súas posibilidades de relación. As redes sociais impóñense en tódolos sectores poboacionais e, queirámolo ou non, acaban tocándonos a todos. Eu incluído. Ando na rede e iso, cando menos ao primeiro, dá un punto de atractivo, de incertidume e, ata se me apuro, de aventura. É como asomarse ao balcón da casa para ver pasar o desfile  e saber del, por máis que só se participe na emoción e no pensamento ou acaso coa  exposición  á visión momentánea dos que por alí pasan.
Ten de bo, participar aínda que sexa así, o de ver que o argumentario (no strictu sensu desta palabra inexistente) que nos permite ser nós vai aparecer noutras persoas que, en moitas ocasións, axudan a que saibamos por que pensamos dunha determinada maneira, dándonos as razóns xustificativas da nosa conduta. Incluso podemos discrepar, disentir, por máis que nos expoñamos ao desprezo (para a nosa categoría moral),  dos maximalistas que se reservan o dereito de sanción, que os hai, claro, tanto á esquerda ou a dereita  (independentemente de onde estea un adscrito) e así, grazas a unha escolla realizada ao fin ao fío dos noso intereses e gustos, podemos estar informados ao minuto de como se move o mundo nos campos da nosa atención. Claramente, sen mensaxes subliminais nin publicidades rexeitables, sabemos non só de información, tamén de opinión e de valoración final.

Con todo esto, a min, e coa escasa experiencia acumulada, dáme un tanto a sensación de estar sendo un voyeur, un mirón que goza das luces acesas das casas sen cortinas que ve namentres vai paseando por un carreiro máis ben baleiro, nos horarios nos que a xente de ben tende a ocuparse do descanso reparador imprescindible para afrontar a mañá deste incerto futuro que nos agrada.

Por consolarme, e froito tamén da miña inseguridade vital, ás veces repítome que só aprende o que escoita, e nunca o que fala. A menos que un acabe escoitándose a si mesmo, só polo gusto puro de falar, que aí xa son outros lópez.

Se berro soedades aterido

Se penso en agonías, se me afogo

Se podo así aprazarte para logo

Se chamo á sensatez perdendo o tino

Se esquezo a necesaria compañía

Se dou para as urxencias a reserva

Es ti, ti que me faltas, esa perda

Es ti na miña ausencia de alegría.

Es ti que fas o mundo convencido

Es, si, só ese fin: o que eu prefiro.

.