Lesula

Onte lin noticias que falaban do descubrimento dunha nova especie de mono, aló polo Congo. Os que non sabían del eran os científicos do mundo desenvolvido, porque os habitantes da zona si que o coñecían. De feito era (é) un dos alimentos constitutivos da súa dieta habitual. O mono, ao que lle chaman lesula por alí, por mais que os científicos digan que é Cercopithecus lomamiensis, é pequeno e fruxívoro, como corresponde a un habitante da selva ecuatorial e, segundo di o artigo, é sociable, tímido, tranquilo e fuxidío. Vaia, que o mesmo que che digo unha cousa, tamén che digo outra.

Os descubridores andan preocupados, pois temen que se extinga se seguen a ser cazados polos indíxenas, polo que solicitan protección para evitar o declive acelerado que sofren as súas poboacións (curioso que coñezan este declive cando non coñecían ao lesula ata hai dous días).

Eu, escéptico como son, temo máis o dano que lles pode causar a publicidade que acaban de gañar, e vendo a foto do periódico, case compadezo xa a uns seres que son capaces de mirar así, con eses ollos.

E como vai de animais, lembreime dos búfalos americanos, que tamén eran alimento dos indios, por máis que o perigo para eles acabárono sendo os colonos coma Búfalo Bill. E seino porque hai anos eu pasábao moi ben lendo novelas do Oeste que me explicaban esas cousas.

Houbo un Portocarral porto romano

e alí nesas larguras houbo un rancho,

un porto en que bañar as emocións,

un rancho en que podernos embarcar.

E foi a Ponderosa máis ca nome,

por velo de aventura e ilusión,

distinto, diferente, persoal,

a porta poderosa pra soñar.

Houbo rancho nos xuncos que se bañan

movidos polas ondas das mareas,

nos xogos infantís polos currunchos

tallados nos entullos das paredes,

nos risos desas voces pequeneiras

gardándose nos aires de veráns

lonxincuos, pero vivos e completos

na escena do que nunca ha de volver.

As cepas dos bacelos de xunqueira

nas raíces imposibles de arrancar

nin pegada deixaron neses cotos,

vencidas polas árbores fluviais

de todo o que se queda en abandono

rematado o amor que se lle dá.

A beira do río alí inventada

é auga condenada a discorrer.

Daquela Ponderosa que tivemos

en nós está de certo que existiu.

.