Miradas

Pensando en como levantar a cabeza, deume por vendimar algunhas uvas das que me quedaban. Este é un ano raro. Na época mellor da vendima acabei facendo outras tarefas, por mor de ocupacións puntuais que non debía desatender. Cando rematei as ocupacións, que me levaron o seu, o tempo virou á chuvia e aló se foi. Menos mal que as eleccións trouxeron un escampado xeitoso, pero os seus resultados provocáronme unha baixada de ánimo que rematou por facerme mirar ao chan máis do que quería. Tan baixo andaba a mirar que fun á zona das nogueiras e aproveitei para recoller as noces que había. Non moitas, porque este non é ano de noces. En realidade non é ano de froita, pois a que hai vese picada do verme, e se non está podre xa, non tarda nada en podrecer. As noces non me melloraron o ánimo e por iso acabei indo ás uvas.

As uvas téñoas nunha barra duns dous metros de alto, máis menos, de maneira que alcanzo a coller as piñas sen necesidade de subirme a nada, pero iso si, teño que miralas ben de maneira que vexa como sacalas das súa posición sen que me caian enriba nin vaian ao chan. O traballo déboo facer sempre coa cabeza ben alta, e aí si que me sentín mellor. Incrible o que me axudou esa altura de miras neses momentos, ata mesmo me sentín menos cidadán e máis en paz co medio, como se onte non tivese habido eleccións e as cousas aínda se puidesen amañar porque a esperanza non estaba perdida. Non importa que axude o viño, á realidade ás veces hai que botarlle un ollo por riba do ombreiro, superiores como somos desde a nosa altura.

Aínda sendo diferentes

moito demais para algúns

e outros máis ben a rentes.

Non é cuestión de cobiza,

que moitos queiran ter máis

ata pode ser xustiza.

.