San Simón

Dicían os merlos cando falaban: “hmmm, as cereixas saben ben, pero os figos...”. Días despois podíaselles oír: “hmmm, os figos saben ben, pero as uvas....”

Os días de vendima e mosto son especialmente agardados polo que teñen de festa máis que de traballo. Este ano, por unha cousa ou por outra, as primeira uvas collémolas onte fixo oito días. Uvas romanas, as máis queridas e coidadas, desas que arrecenden cando un pasea por debaixo da barra e que atraen ás larpeiras abellas, coas que debemos competir por un azucre prezado, e uvas de viño roxo catalán, boas pola cantidade de viño que producen, así como pola súa dozura, por máis que as pelellas non sexan doadas de comer, mellores para viño que para mesa, pero uvas da terra tamén. Non é estraño que ata mesmo as galiñas vaian e se pelexen por todo canto cae (de maduro, claro) ao chan, por non poñermos os paraugas do revés como faciamos anos atrás para non perder nin medio litro de viño.

Pisámolas co pisón, e iso foi xa o domingo seguinte. Non é o mesmo que meter os pés e sentir debaixo como rompen en pequenos estalos as uvas cheas de líquido. Cando xa están ben pisadas os acios deixan solto o ramallo das piñas e fannos cóxegas nos pés. O caldo adquire ademais unha temperatura próxima á corporal polo que case vale a pena saír e lavarse un pouco antes de que a inmersión nos deixe ao descuberto as nosas alerxias de urbanitas.

Torcer o viño, coalo (agora só lembrando os toxos que se lle poñían ao picho da lagareta para darlle a primeira coadura), e gozar de novo do doce sabor do zume que se estende por toda a boca, é o premio ao coidado mínimo que, ao longo do ano, requiren un bacelos tan perfectamente adaptados á nosa terra que xeran un produto exento de aditivos químicos, dunha calidade vinícola alta, tan alta na súa categoría de mosto coma baixa na de viño feito do ano, e  que coa súa produción  permite máis que nada pasalo ben cos amigos. 

Lonxe aqueles días de respectar datas e fórmulas, por máis que sigamos lembrándonos dos ditos (e dos feitos) en días coma este do san Simón.

Aínda agora me arrecende

a pouco que os ollos peche

no barril, da barra ao paxe

ou na adega con pisón,

viño romano de avós,

viño de neno pequeno,

primeiro sabor de alcol,

cun grao menos que a auga.

A barra presta o abrigo

a un aire de fresca esencia

con colores, con matices

e con aromas cambiantes

nas gotas que chora o iris

cal bágoas doces de sol.

Doces doas de rubí,

rosario de relixión!

Os pés descalzos nas uvas,

no apoio das amizades

na risa que trae o mosto

facendo a festa da vida.

Vermello sangue vital,

froito desfeito en presión

xuntando pedra e madeira

por liberar nas doelas

un tesouro no interior

de cofre volto barril.

Tranquilo na fervedura,

amando o silencio escuro

aséntalle o tempo o corpo

máis deixándolle en acedo

o seu retrouso da terra.

Doce viño dunha infancia

bebida en múltiples grolos:

arrolos para a memoria

nun presente evocador!

.