Mitos

Os días meus veñen sendo moi parecidos uns aos outros, non digo que iguais, que sei que non o son porque máis dunha vez me ten apetecido que se repetise algún, pero nada, veume outro distinto, poida que incluso indesexado. Así que iguais, iguais, non. Pero todos se parecen no tempo que duran: vinte e catro horas. Vinte e catro, unhas veces lentas e outras veloces, mais coa mesma duración aproximada. E así toda a vida, xa desde pequeno.

Ao meu lado, ao alcance do meu coñecemento, día tras día persoas afortunadas, de éxito, felices, sabias e socialmente comprometidas, creadoras, desinteresadas e accesibles, gozan de días de horas infinitas, nas que lles cabe todo e nas que o reloxo se detén para que elas dean nun lado e outro toda a súa produción inesgotable. Saben latín! E son tantos!

Esta xente non ten preguiza, non descansa, espabílase para aparecer en tódolos eidos, tanto privados coma públicos, aínda que posiblemente no público estean mellor. Son persoas que teñen tempo para todo, que saben de todo, que están en todas partes e que en todas toman decisións para que os días e as horas do común sigan a ter os minutos marcados.

Como é posible?

Non había resposta. Agora, grazas a esa sapiencia que regala a idade, empezo a crer que non existe miragre, e que se quitamos dun peto podemos poñer noutro. Se sacamos tempo, teremos tempo. Moitos dos cargos, dos oficios, dos traballos, son en realidade méritos que o único esforzo que requiren é o de cobrar, ben en diñeiro, ben en futuros postos de maior proxección. E así sucesivamente. E na liña sucesoria os da caste. Polos séculos dos séculos.

E o mundo sen saber latín.

Por gustarme o teu muíño

leveiche a moer fariña

Ese muíño aínda moe

pero non fariña miña.

Enfouleime por te ver

moer fariña que gardo,

mais hoxe ti só de escuma

encherás o salabardo.

.

.