Escarabellos

Somos un tanto optimistas. Demais, probablemente. Con isto de mellorar a autoestima vémonos como non somos. E falo por min, claro, que sei que hai xente moi intelixente e nada presumida que vén sendo xustamente iso que eu non son. 

A min báixanseme  os fumes cunha certa frecuencia e polas cousas máis dispares; unha delas (de hai tempo xa, por iso me atrevo a contala), despois de ler que os escarabellos peloteiros facían o seu traballo guiándose pola Vía Láctea. Son escarabellos e andan remexendo no esterco, nun oficio que non resulta moi atractivo en si, case diriamos que nunha profesión que tira ao prosaico e van eles e elévana á categoría do sublime. Miran as estrelas. Coñecen a Vía Láctea a pesar de teren que pasar a vida pegados ao chan. 

Non sería estraño que tamén se contasen lendas entre eles e creasen historias desas mesmas estrelas que os guían, e ás que eles se encomendan.

E eu, que ás veces tropezo coas pedras porque me dá por levantar a vista e mirar cara adiante, sen nin siquera ser quen a atopar esa mesma Vía Láctea nalgunha das veces que o verán me presta ceos fermosos.

Será porque de pequeno dicíanme seguido que non andase a contar estrelas que se me enchería a cara de pencas? 

Plantei nun suco dereito

tirabeques confiado

repartíndoos pola mesa

e cun rego a cada lado.

Non tardaron en nacer

pero medraron a modo

asomando pola terra

verdes follas de azul ollo.

Fixéronse ben máis grandes

que os paus nos que se enredaron

sen lles sosteren o peso

das casulas que botaron.

Verdes, grandes e brillantes

chaman a atención na horta

pedindo porque os recollan

e lles dean fin na pota.

E se puidesen pedir

pedirían mellor grella

aceite, xamón e sal,

con bo viño, boa mesa!

.