Cuba

Lembrei a Francisco hai uns quince días. Unha amiga recordoume, namentres tomabamos un viño pola zona vella de Vigo,  momentos vividos no Barbanza que tiña agochados entre recordos non revisados. E uns traen outros, polo que rematei volvendo ver caras e voces que xa case estaban esquecidas, ao igual que algúns nomes que me parecían perdidos. 

Ela  falou de que neses tempos lle contara a historia dun neno que me tiña frustrado porque sempre andaba a cantar polo baixo " tinero de Cuba, Cuba, Cuba... ". Non repetía moito máis, sempre o mesmo retrouso, por máis que eu porfiase en que debía dicir cantinero, de cantina, porque tinero, de tina, non tiña significado. Pero, nada, non había maneira, cantinas por aquí non había, e tinas seguro que si;  e, ao final, rematara por deixar que o neno, Francisco, cantase como a el lle tiña sentido.

E todo viñera polas sesións de vocabulario nas que podiamos pasar media hora entretida, soñando coas cousas máis dispares que nos chegaban desde Cuba. Simplemente porque empezabamos dicindo que "Da Habana chegounos un barco cargado de ... "  e acababamos falando de produtos e lugares do maís atraínte e do máis dispares.
Lóxico.  Coa de mercadurías que nos traían os barcos tódolos días  á nosa Ría de Arousa! E ben cargados que viñan !

A leda maxia da escola,

co seu ollar confiado,

ensinoume a ver a vida

coma un fermoso agasallo.

Quixen facerme pequeno,

dábame medo medrar;

mesturado en xente nova,

canto me gustaba andar!

.