Señoritos

O que dicimos, o que facemos, aquilo que constitúe unha nosa manifestación cara ao exterior remata por retratarnos. Por se nos esquecemos de mirarnos no espello, ou por se cando miramos o bafo que soen ter os cuartos de baño non deixa que a nosa imaxe se vexa con nitidez, as nosas obras dan conta do que somos.

Agora as cerdeiras están fermosas, cheas de frores brancas que tentan ocultar as mínimas follas verdes que lles rebentan nos seus gromos. As polas fanse espectaculares, son verdadeiros ramos de color que atraen a nosa vista  como  acabando por ser algo novo, diferente, descoñecido. Porén, ao pouco, un pensa que isto xa o viu, que quizais non deixa de ser o mesmo do ano pasado, e do anterior, e de moitos outros dos que tamén un é capaz  de ter constancia. 

Nas terras do lado, nas que aínda lembro os corvos comendo grans de millo, nacen as patacas plantadas a finais de marzo, pero, na terra que non se traballou, son máis altas as plantas das que quedaron sen apañar da colleita anterior, e que, inevitablemente, me levan ao recordo do fermosas que estaban cando floreceron, dándome todo un enorme campo verde escuro, con flores azuis inmóbiles na quietude dos días de aldea.

Do outro lado da casa, da parte que me ensina o mar, as terras xa non se traballan e alí destacan un par delas que os donos converteron en  oasis arbóreos, con plantacións de nogueiras nunha e castiñeiros na outra. Ao pé das nogueiras, nunha tenza rectangular, está adormiñado un can. Agarda que o dono remate de cortar a herba coa desbrozadora de man coa que fai un traballo que antes lle vin facer coa gadaña de pé ao seu pai; no mesmo lugar onde moito  antes saudei á súa avoa  levando o lote de herba á cabeza, recén cortada cun fouciño que semellaba ben afiado polo ao rente que a collía. E a tenza sempre limpa ao pé das nogueiras.  Agora, cando a desbrozadora para de facer ruído, a herba queda morta, inútil e triste agardando a súa descomposición natural, exemplar resumo dunha vida sen fin algún.

Casualmente, ou non, que nunca se sabe, andan a cumprirse os trinta anos da estrea de Los santos inocentes (da película), e a actualidade segue a ser a mesma. Os mesmos señoritos, as mesmas boinas e unha milana bonita que nos segue a facer sufrir.

Confunden cribo e peneira

cando tratan de moral

non queren furados finos

polo que poida pasar.

Confundir cribo con criba

tamén é xeito de escoller,

a criba non é nos seus:

ter familia é merecer.

Maior problema teremos

cando nos dan da peneira

de non querermos farelo

pódennos coller xenreira.

Que tempos idos aqueles

que nos queren devolver:

sen ter cribo nin peneira,

na criba nos imos ver.

.