Decisión

Unha vez, antes de ser eu pousón e reflexivo, fun de visita ao parque de Cabárceno. Entrei co coche e, ao mediodía, para xantar, deixeino alí, no aparcadoiro do restaurante. A comida, xa o agardaba, daquela maneira: catro menús diferentes e todos co mesmo sabor de nin carne nin pescado. O café, igualiño, auga de castañas. 

Cando marchamos, un follón. Eu saía, contento e farto como digo, e de frente un tipo conducindo un coche con matrícula BI. E veña a vir cara a min, e eu que? O condutor era grande, así que por onde saio? Nada. Cara a el. O meu coche, xa cuns aniños enriba, era máis grande ca o seu, así que decidido. Non me ía facer recuar un basco. Un galego é un galego.

Debeu ser pola determinación que viu na miña mirada (ou polo coche seu que era noviño, non sei) pero el ceou uns vinte metros,  decidido cara atrás, para que eu pasase, fachendoso como debía, polo seu lado.

Ao paso, o bilbaíno baixou o cristal da súa ventaíña e díxome:

-Gallego, que el mundo va al revés!

Non lle contestei. Non me gusta buscar broncas innecesarias, nin facer leña das árbores caídas.Marchei moi correcto e educado. Pero adeus non lle dixen. Nin unha palabra.

Hoxe, se me acordo, aínda me pregunto por que me diría eso do mundo. Que se lle ocorrería? Sería polo sinal de tráfico que impedía circular no sentido no que eu saía, e que deixaba o paso só como entrada?

A verdade, non o creo. Hai xente que ten mal perder, e os bascos sempre foron un pouco protestóns.

Tú me abandonarás en primavera,

cuando sangre la dicha en los granados.

Poemas de amor. Antonio Gala

Tú me abandonarás en primavera,

é ver un fin con data, reservado,

rompendo un corazón xa resignado,

mais esa non ha ser a miña espera.

Hei de mover os fados a mantenta,

hei dar vida con alma, todo o meu,

por ser así e contigo o amor teu,

negando a primavera que un aventa.

Cando esas estacións desaparezan,

sumidas no inverno que non cesa,

teremos para nós, porque florezan,

abrochos adornándonos a mesa,

lumes familiares nos que quezan

con bicos, pan e amor da nosa artesa,

de xeito que non chegue a primavera.

.