sexta-feira, 15 de julho de 2011

Medallas



Coñezo un home miúdo, delgado, con aspecto de moitos anos e cara de pouca saúde. Xa é maior e o que máis me chama a atención del son os ollos, é dicir, a mirada. Tén a mirada triste, cansa, sen demasiado interese polo que ve. Xubilado da construción na que cotizou poucos anos, cobra pouco. Cartos que non lle chegan para vivir, porque del dependen varias persoas novas. Vexo ao xubilado case tódolos días a eso das dúas e vinte da tarde, indo a pé á parroquia veciña, onde está a facer unhas chapuzas desde hai un par de meses. Vai encollido, co paso rápido, e escoitando a radio. É unha radio pequena, desas que hai trinta anos deixaron de facer; lévaa pegada á orella, seguramente para poder estar informado do que acontece neste mundo no que lle tocou vivir.
A min gustaríame que a este home, ou a algún dos moitos parecidos que hai por aí adiante, lle desen a medalla de ouro de Galicia, ou a do Traballo, ou lles recoñecesen o mérito de que grazas a eles, e a todos eses outros semellantes, Galicia é hoxe como é.






Debemos ter confianza nas miradas
dos ollos que se entregan cando fitan
deixándonos, abertos, ver a vida
calmada, interrogante, apaixoada...

Son ollos que se abren por balance
a facer nalgún tempo de paradas,
sen mágoas en memorias evocadas,
traídas nas razóns máis relevantes.

Non é só ben vivir o que se intenta
importa moito máis o para que,
pensar que estivo ben, seguir coa fe,
que calme esa mirada tan atenta
que intenta coñecer, para así ver
que sempre hai algo novo que querer .











.

Sem comentários:

Enviar um comentário