terça-feira, 6 de dezembro de 2011

Rutinarios









Tanto me dá coma tanto me tén. Pero as cousas non son así. Non vale desa maneira, por máis que nas xeneralidades un poida estar de acordo. Non me parece xusto que se aluda á xuventude machista por uns datos sacados sen máis dun xornal. Non é que os periodistas non sexan historiadores, que seguro que o son, pois como a historia sempre se conta desde unha óptica, vale ben. Mais eu tiven a fortuna?-desgracia? de ter lido, antes dese artigo, outro diferente.

Lembroume tamén Suso de Toro esa forma de chorar sen máis, coma cando chove sen necesidade, sen que o pedise a terra para refrescarse, nin por cambiarlle a face ao que se ve. Chorar por chorar, vamos. Só porque a culpa é dos outros, nunca dun mesmo, nin tan siquera daqueles que case  son coma un.















Agardo,
distante da ilusión.


As cores pouco brillan,
moi iguais,
en horas repetidas a cotío.


Desexo que se perde,
esvaído,
matado,
en reais desigualdades,
en crueldades.


Tempo non gastado
que nos gasta
deixado polo lonxe,
nun non foi.












Sem comentários:

Enviar um comentário