Hai
noticias que leo con máis atención que unha novela. Esta, por
exemplo deixoume coa boca aberta. Nunca me parara a pensar que pode
pasar cando desaparece fisicamente un país. Non hai máis terra.
Vale, pero a xente, que? Como fan, deixan de ser o que eran e
nacionalízanse de novo, fanse apátridas, que tipo de desterrados se volven?
A que categoría hai que integralos? E con eles van tamén os
afectos, a saudade, o amor á patria, o apego aos eidos, as memorias?
Se
a solución é esa de falar con outro país e mercarlle un anaco do
seu territorio, ou mesmo facer unhas plataformas flotantes o
suficientemente grandes ( non debe haber problema porque en Mónaco
levan xa un tempo facéndoo, ou mesmo no mundo que nos anticipou Kevin Costner) é probable que todo eso que sentimos de
terra, nación, patria ou bandeira, non deixen de ser unha crenza
inoculada no noso subconsciente, a saber cando e por quen.
- Mirando por detrás unha bandeira,
- non se chega a ver nela ningún pobo,
- si marcas que remarcan as fronteiras,
- e guerras que nos han encher os mapas,
- loucuras incompletas, feo mundo,
- uniforme e sinal de identidade.
- Buscar sen atopar identidade,
- mal asunto o de vela na bandeira
- esquecendo as persoas como mundo;
- os homes e as mulleres sempre pobo
- ignorado, invisible para o mapa
- que alonxa a súa terra con fronteiras.
- Invento artificial, dura fronteira,
- que quere confundir a identidade:
- poder feito diñeiro rexe mapas
- e axita cara ao sol unhas bandeiras
- non erguidas realmente polo pobo
- a escurecer máis así o real mundo.
- Cando só o que interese sexa o mundo
- habemos desfacer cada fronteira
- sabendo ser persoas, sendo un pobo
- teremos acadada a identidade,
- tapada sen razón pola bandeira,
- gañada con formarse un só gran mapa.
- Habemos vernos un, un para un mapa
- que confunda os seus límites co mundo,
- que leve a cor da terra por bandeira,
- que borre totalmente outras fronteiras
- por darnos dese xeito a identidade
- que leva a decisión de ser un pobo.
- Serán todas persoas, todos pobo,
- fogar onde vivimos feito mapa;
- acubillo terreal de identidades
- vividas no mosaico dese mundo
- que terá só no ceo a súa fronteira
- por ver luces e estrelas, non bandeiras.
- Luz por bandeiras como luz de pobo,
- en celestes mapas, os mesmos mundos
- con fronteira hoxe, sen identidade.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário