domingo, 20 de maio de 2012

Feirón






Merquei onte un sombreiro reversible no feirón, nun posto rexentado por un amable subsahariano. Entendémonos ben, con poucas palabras, ao mellor porque o rapaz negro, máis escuro ca un tizón, colleu axiña que eu falaba galego, e non tivo reparo e dicirme podes probar, teño grande (vese que tamén captou ao instante que son cabezón). Como non andaba convencido, non llo merquei á primeira, e el díxome cun sorriso e cuns golpiños no ombreiro depois, depois, non problema. Para min que creu que non ía mercar, xa que non regateei nada cando el dixo des euros, des. El non sabe que nunca lles regateo desde que decidín non deixar propinas cando ando de bares ou restaurantes, e aínda así aforro cartos. Creo que a eles venlles mellor cá min (para a autoestima) ese euro ou dous de diferencia. E tén cuerda para atar, e son dois, con volta. Volvín, si que volvín, deille os dez euros e quedou feliz, polo menos coma min, véndome atar os cordóns do meu chapeu do trinque.  









A vila está bonita cando viste de mañá,
mira a ría pensativa e abre as portas
para o sol que vai chegar.

Pola sombra, entre as rúas moi estreitas,
sae a vida despertando da súa noite
ao abrírenlles as contras e as portas
a esas tendas ben pequenas con amigos
agardando desde hai anos aos clientes.

O mercado, algo máis lonxe, señorial,
elevado en escaleiras, coma altar para adorar;
moi clasista: uns para fóra e outros dentro,
en razón da procedencia do que venden.

Ver un posto do exterior
é atopar un vendedor afeccionado,
os produtos nas trabancas ben se ven,
os produtos son da terra, e terra levan,
mercar algo e falar máis
coa persoa encargada de cobrar;
se xa é tarde e hai que irse,
malvender sen regateos canto antes,
por marchar coas moedas conseguidas
(con esforzo).
No interior todo é distinto,
Cada posto vese dono do seu sitio,
nada aberto ou casual neste lugar,
o exemplo está na tenda máis central
na que pon que non se fía,
todos froitos de etiqueta, moi limpiños
e brillantes de aceitados
ofertando os sabores dunha imaxe
sen un verme ou unha mancha, esas froitas
de presenza artificial, e que bonitas!
Outras carnes amosadas nin as vemos,
atraído o noso ollar con tanto peixe
tanta especie, tanto tipo, tanta escama
que nos leva, inexorable, a preguntar.
Escamados polos prezos desiguais,
do mesmo peixe,
imos fóra evitando tropezar
ao ver o pan.
Respiramos aliviados fresco aire...
Menos mal!
O feirón é pasear!

Mirar por todos, mercando a uns poucos;
alí non ves, e queres máis, atopas xente
a saudar,
e coa que falas,
e así a mañá xa non é igual;
Volves ao centro vendo outras cousas,
todo é rebaixa,
menos un euro,
onte dez máis na mesma rúa,
dorme o top manta de negros guapos
que aínda non piden ser de color,
só que lles merquen algunha cousa,
ante locais que son miróns
por controlaren pequenos cambios
nun gran feirón.

Como faltaba,
chega o ambulante co seu pregón:
Mentireiro verdadeiro!
O mentireiro!
Morreu o cura,
o que o facía,
e faise igual
moi ben impreso con santoral!,
con refraneiro!
con predicións!
veñan e compren:
fáganse hoxe coa adquisición!

Os soportais que nos acollen para o descanso
nese camiño que vai á ponte,
tráennos bancas cheas de cestas,
fóra das tendas xa centenarias e moi tranquilas
cos seus balances, sempre a mellor,
moi animadas desde o concello,
que lles dá, en horas, gozo e pracer
vistos en xogos, longas conversas
de pouco apuro e moito labor
nunha gran vila dona das xentes
cando convén.



























.








2 comentários:

  1. ¡Que hermoso paseo he dado por mi pueblo, cogida de la mano de tus versos! Sentí los aromas del mercado, los murmullos de los vendedores y los saludos de los conocidos que hace tiempo que no veo. Gracias por compartir esos momentos.

    ResponderEliminar
  2. Agardemos poder facer un paseo real, e polo tanto mellor, dentro de pouco. Bicos.

    ResponderEliminar