Expolios

 Furtivo. Polo mediodía achegueime á ribeira a recoller cunchas e algo de area e tiven unha certa sensación de ser un furtivo, de facer algo prohibido e reprobable. Levei un pequeno caldeiro de plástico para coller a area e decateime que se todos os habitantes desta comarcas fixésemos o mesmo é probable que ao remate a nosa ría quedase núa.

Ou non.

Tamén lembrei (sempre me dá por pensar cousas dispares nos momentos máis estraños) que un metro cadrado de herba dá o osíxeno que unha persoa precisa durante un ano. Un só metro cadrado!

E entón?

Eu non son o problema collendo area para as miñas galiñas, pobres elas, que poñen ovos fráxiles, tanto que un, onte mesmo (por iso fun á praia) rompeume na man, a pesar de collelo con suavidade, porque xa sei como son. Menos mal que non me magoou nada, pero quedar quedei sen el! Ao que ía, o problema son as praias artificiais e as construcións megalómanas ás que someten as nosas costas, que removen ben máis area que a que poderiamos coller en dúas vidas e a caldeiriños as poucas persoas que quedan na nosa comarca.

E do osíxeno, que a pesar de todo  nos falta, xa falaremos outro día.

Cada voz que ti me falas

desde o camiño de enfronte

no meu sentir dáme os ecos

dos nosos bicos de onte.

Ségueme falando así

regalándome os teus sons

conseguindo que chea dea

veas, sangue e corazón.

Con palabras tan sentidas

que bican a miña pel...

De poder soñar así,

nunca máis despertarei.

.