Vómitos

Á unha e pouco andaba eu pola cociña poñéndome un viño e unha olivas para facer sábado namentres organizaba o necesario para un xantar minimalista, non pola cantidade de comida, que era abondosa, e si polos comensais (só eu). Apaguei a radio e puxen a televisión. Ao pouco apareceu un señor de Sangenjo, ou por alí, que non dixo nada de sobres e púxose a falar de presuntas, de falsos, de honor, de infamias e de sombras.

Cando dixo o das sombras decateime de que era un poeta. Un poeta galego. Negra sombra que sempre me asombras primeiro, sombra do aire na herba despois, e agora, EL, en quen cremos, a sombra da sombra dun indicio manipulado. PPura PPoesía.

Non, non vomitei, salvoume que aínda non comera, pero á botella do mencía deille un bo arreón.

P. D. Está claro que EL non tén nada que ver con diñeiro negro, en todo caso con diñeiro subsahariano,  diñeiro moreno ou, como moito, con diñeiro de color. Tal e como corresponde coas persoas politicamente correctas.

Serenos,

vixiantes incansables,

atópanse de fronte

de buscalos,

constantes,

sen présas que os acucien

recollendo para si a historia toda

sabendo que,

se queren,

cantarannos

coas notas que conmoven aos espíritos.

De haber solicitude han de ser man,

axuda para o golpe,

a forza que se presta decidida.

Voltos cerne impenetrable,

vizosos e arrogantes,

prolíficos...

Nacendo mil en un en cada día.