Apuntáronse a un cruceiro aproveitando as ofertas de
tempada baixa. Solteira unha e viúva outra, non tiñan maior
problema en viaxar. Os cartos habíaos e elas ían colléndolle un
gosto cada vez maior, de maneira que trataban de obter rendemento de
cada un dos minutos do día, e das posibilidades que se lles
ofrecían. O cruceiro era unha novidade e nesta oferta tampouco
duraba en exceso. Durante dez días andaban a percorrer o atlántico,
parando brevemente para visitar algunhas das capitais europeas e
rematando nos países nórdicos, desde onde volverían en avión.
Non tiveron excesiva sorte xa na chegada. O camarote
déronllelo mesmo enriba da sala de máquinas, e non pegaron ollo en
toda a noite. Cando o puxeron en coñecemento do persoal de a bordo,
que resultou moi amable, realoxáronas a maior altura, co que o
problema quedou resolto, e comezou o verdadeiro desfrute da viaxe.
Estaban encantadas. Con todo. Ata as excursións de día, ás que se
apuntaban en cada escala, lles parecían atractivas, por máis de que
podían comportar, coma no caso de París unha longa viaxe de ida e
volta en autobús. Pero era tan apetecible! Ou no mesmo barco atopaban atractivas actividades ás que ir. Daba o mesmo de que fosen, participaban.
O casino era grande. O primeiro día que foron, só se
dedicaron a coñecelo, por non botar moito tempo. Miraron as mesas,
viron as máquinas, observaron aos xogadores e asombráronse da
cantidade de cartos que se movían, cambiados en fichas, claro. Chamoulles a atención que houbese máquinas taragaperras que só custaban un céntimo a partida. Un
céntimo! Elas miraron e atoparon, entre as dúas, vinte céntimos que lles ían supoñer vinte partidas! Emocionadas, foron á caixa e cambiáronas por unha
ficha. Paradas diante da máquina, non se daban decidido. Non sabían
que facer con ela. Despois dun anaco optaron por chamar a un
croupier. El atendeunas moi ben, e explicoulles todo á perfección.
Cando xa marchaba, a solteira, dubidosa, preguntoulle finalmente:
- Como son vinte partidas, se ás dez nos cansamos de xogar,
devólvennos o cambio?
Cando mo contaron eu pensei nos seus apelidos, por ver
de atopar ancestros cataláns nalgunha delas. Pero non, non os teñen. Seino, porque a dicir verdade son tan amigas que é coma se fosen da familia, e nós somos todos galegos.
-Non,
non. Non foi por tacañería, porque, fíxate, ao día
seguinte volvemos, e gastamos vinte euros na ruleta.
-Ben, vinte non;
en realidade ti dez e eu outros dez.
Talvez perdamos
referencias
quizais non volvan
os momentos
e sintamos así
quedar en nada.
Confunde o
sentimento
acomodado a ritmo de
ritual
e anúlanos na
acción por non ser nós.
Só nós.
Vivimos noutras
vidas a emoción.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário