Como as noticias que me chegan estes días non me dan a menor felicidade, ocórreseme empezar agora un
vocabulario básico para andar pola vida, con ánimo e sen el. Ou sexa
coma a roupa de diario, que estivo ben, e pode pasar, e por riba aínda di máis
do que finxe. A vida. As necesidades e os gustos. Os efectos de
pensar en se mover, e comezar algo sen interese. Ou da ansiedade do
que nos tarda tanto que xa non sabemos se o imos ter. Se a primeira
palabra que se me ocorre é amor, a última está próxima a zas ou
zoquete. Veremos que cae, pois.
A
AMOR
Vivimos
pensando que é a palabra fundamental para gobernar a nosa vida,
guiando as nosas accións cara a destinos queridos. No soño de
crernos donos das decisións que nos afectan somos quen a dar o que
non temos, a prometer o que sabemos que non habemos cumprir e mesmo
tentar ensinar que seremos como non somos. E, ao modo de calquera
outra forma de enerxía, un día, xusto cando máis andamos a
precisar que nada cambie, vai e remata, sen que nós saibamos que é
o que había e non hai; que desapareceu sen que nós chegásemos a
decatarnos.
Pensando no recordo
que esvaece
nas noites que nos
traen estes días,
no silencio que
devora desde o aire
todo canto foi o ben
achado.
Hei de repetir unha
e outra vez
no feito de sentirme
afortunado.
O amor estivo aquí.
Viviu comigo.
O amor estivo aquí
e trouxo nome
ao darme todo aquilo
que é preciso,
aos ollos esa luz
que así repara,
á voz o tenro
alento do aloumiño.
Aquí quedou amor
por compañía
vivindo incertas
horas de agonía.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário