Animais

Temos agora tres galiñas e un galo. A verdade é que hai máis de tres meses que só nos quedan esas catro aves: tres galiñas poñedeiras e un galo araucano. Cada día dámoslles comida en abundancia e recibimos delas un ovo. Un solitario ovo ao día. Para nós chega, pero vaia, tamén nos apetece regalalos de cando en vez. E non hai maneira. Ata algún que outro día quedamos sen ovo. Nada de nada. Dous poñedoiros enormes e baleiros. Con paciencia e método acabamos por saber cal das galiñas é a que pon. Collémola con coidado e marcámola cunha cinta nunha pata, puxémoslla verde para que non se lle note moito entre a herba, cando anda a pasear polo medio da horta, e aí segue. Ela, e as outras. Con todo, un vailles collendo cariño. Ata o mesmo can llelo ten. Cando lle toca a López un anaco de codia das que lles dou aos coellos e a el cáenlle as faragullas da boca xa na primeira trabada, as galiñas corren decididas a comelas ao seu lado, sen medo ningún, e sen apartárense do can para nada; a menos que o anaco caído sexa grande e dea para varios bocados, que aí si, pois nese caso marchan a saltiños a peteiralo lonxe, non vaia ser que o can lles faga o mesmo a elas. Sabendo cales non poñen, a idea era poder facer unha sopiña, para o frío. Ou mesmo un caldo limpo; pero, non somos capaces, e rematamos levando á pota as de coren que nos venden na tenda.

O que nos ocorre coas galiñas non nos estraña. Estamos afeitos a que nos pase tamén cos outros animais. Os mesmos coellos afanse de tal maneira a nós e agardan polas nosas visitas con tanta atención, que tamén nos teñen gañado o cariño. E actuamos mesmo como dicía Pavlov: eles saúdannos, érguense nas patas de atrás e asoman as cabezas polas portas, agardando a que os toquemos, cousa que nós facemos obedientes. É tal a familiaridade que temos uns cos outros, que moitos deles prefiren a comida colléndoa na nosa man, sexa a que sexa, e dando unhas trabadiñas na nosa pel de cando en cando, coma se desexasen darnos os bicos de agradecemento que a nosa relación merece.

 Véndonos a diario con estes costumes, as pegas, sempre atentas a todo o que pasa no seu territorio, andan atarefadas en pertencer á nosa gran familia, e xa son quen de comer o penso dos gatos ou do can namentres eles, tumbados ao seu lado, as miran fartos e compracidos da vida pacífica e sosegada que lles tocou vivir.

Galiñeiros de broma,

divertimentos;

cariños regalados,

encantamentos.

.