Egos

Como nos vemos e como nos verán.

Cada día que pasa estou máis convencido que creamos burbullas aillantes nas que nos metemos e nas que atopamos o reflexo da imaxe que desexamos para convencernos de que en realidade somos xusto como nós pensamos. E non é. Ou non soe ser en moitos casos, polo que, se extrapolamos, é probable que no noso caso tampouco.

A autoestima, esa protección necesaria para saír da casa tódalas mañás coa mínima enerxía precisa para afrontar un día que non se prevé moi diferente dos acabados de vivir, acaba por non ser máis que a falacia na que nos abrigamos e na que imos caer por puro (e imprescindible) egoísmo. E todo vai ben, menos cando, para que nós sobrevivamos, non queda outra que ir mutilando cabezas por entre os que nos rodean. Iso si, quede claro que non é por mal,  só o facemos por pura supervivencia.

E para maior abondamento:

"No tengo nada de lo que arrepentirme"

Intempestiva

a rabia conquista o seu terreo,

rápido é o avance,

brutal na impiedade.

A rabia faise sangue turbulento

anega cada poro

e alenta na intención

que mal goberna.

A rabia necesaria,

sen perdón,

gardada polos tempos silenciosos.

A rabia que consume e que dá forzas,

maldade necesaria

na milagre da bendita violencia.

.