E

E de eu. 

É. Así é, mal que me pese. 

Por máis que pensemos en que consiste o da convivencia, asistimos perplexos a manifestacións relacionadas coa lei e coa xustiza, que a pesar de que semellen extremas, acaban sendo a mesma cousa. E non moi apetecible ningunha delas, a verdade.

Antonte en Santiago:

O ex-xuíz Garzón tentaba dar unha conferencia na Universidade. Foi imposibe que o fixese. Algunhas persoas, imaxino que estudantes a maioría delas, rebentou a conferencia coa axuda dun megáfono e de voces que, coreando consignas nas que o tachaban de censor e torturador, recordando entre outras das súas actuacións a Egunkaria e Otamendi, impediron que o auditorio oíse a vóz afónica do agora letrado. O resultado: non houbo charla. Razón: un pode manifestar libremente a súa repulsa fronte a aquilo que considera unha inxustiza.

Antonte en Madrid:

Os deputados rexeitaron unha proposta do PSOE coa que se tentaba evitar a presentación da nova lei do aborto que preparou Gallardón. Este, o ministro, aludiu ao soberanía popular como garante do goberno e á delegación na súa persoa (no seu partido) desa soberanía, en tanto representantes lexitimamente elixidos. Resultado: vaise tramitar a modificación da lei do aborto, namentres os xa nacidos, todos menos os ricos, teñen cada día menos  dereitos e posibilidades, en calquera dos campos vitais que se analicen.

Nos dous casos aludimos aos dereitos que unha sociedade democrática nos garante. Mesmo había persoas que sinalaban que o de Garzón non deixaría de ser un escrache coma os que xa se fixeran en tempos pasados con outras persoas, e o do Congreso contaba cunha ampla maioría, non só cos votos populares.

NOTA.- O mellor de todo é que, polo medio, en Santiago empézanse a dar os pasos para que titulacións universitarias sexan dadas pola primeira universidade privada galega, e sen un chío. En Madrid, ao tempo, empezábase a psibilidade de que a familia  Couso (quen se acorda del a estas alturas?) puidese obter xustiza. E ninguén se escandalizou por iso.

E o que aínda nos queda, eh!

OUTRA NOTA. E, se todo ten que ver con todo, canto nos falta para que nas cuestións sociais tamén apliquemos o do diminishing baseline?

Eu min me comigo

Exceso de palabra improdutiva

desbordando ese límite vital,

voraz consumidor para o silencio

perdido na opinión máis persoal.

Ha ser así a idade esa que venza

na batalla en que non pensei loitar?

.

.