F

F de fala

Recordo que, cando estiven polo Barbanza, un neno, Francisco, díxome un día: “O meu veciño ten un corvo que fala”. Eu, como bo mestre, non perdín ocasión de ensinar e díxenlle ao neno que non. “Os corvos no poden falar”, foi a miña pedagóxica explicación. Francisco contoume ao día seguinte que o veciño lle dixera “O teu mestre é un burro. Saberá moito da escola, pero de corvos non sabe nada. Se quere oír ao corvo, dille que veña aquí”.

O corvo realmente dicía Ola. Caldo. Dáme caldo. Iso, polo menos, porque llo oín eu. Entendíaselle perfectamente. E, para seguir quedando de sabido, namentres tomaba o viño ao que me tiña convidado o propietario do corvo, púxenme a explicar as diferencias entre repetir sons e falar, non fora ser que non entenderan por que dixera aquilo de que non falaba. Non era cuestión de perder a reputación, e menos por un corvo grande e negro coma un tizón.

Agora, outras persoas, noutros lugares, fanme entender que os corvos falan, e máis se se lles corta un pouco por baixo da lingua, e a min xa me dá o mesmo que digan que falan ou que emiten sons. En realidade o que me apetece desde vai moito tempo é volver ver a Francisco.

Nota.- O 21 de febreiro celébrase o día das linguas maternas. Seica cada dúas semanas desaparece unha lingua no mundo. Seguramente, se non hai falantes,  a esperanza ata a poden constituír os animais irracionais.

Nota (2).- Por se non sabiamos que se pode actuar doutra maneira : O mellor que temos para quen máis queremos...

Lingua leda do tempo de nacer,

miras sol, papas ventos en cantís,

tiras coios, pasas tempos a xogar.

Espelidos peóns dun gran xadrez

que se volven bailaretes a piola,

monicreques que moves cos teus sons

na eterna tornavoda das infancias.

Na imprecisa extensión do desexado.

.

.