terça-feira, 21 de dezembro de 2010

Chatarra


Estes días atoparon os ladróns, e o botín, das obras de arte roubadas, ao levaren un camión dunha nave industrial en Madrid, cando ían ser transportadas a diferentes galerías. O golpe, dixeron que espectacular, rápido e limpo, considerouse realizado por grandes profesionais especializados neste tipo de accións. Vaia, que sabían ben o que facían. O prezo total do substraído estaba entre os tres e os cinco millóns de euros. Había toda clase de pezas de artistas consagrados. Grazas á obra dun deles, de Chillida concretamente, atoparon aos ladróns. Á escultura déronlle o valor do seu peso. E así a venderon, polo que pesaba o ferro da que estaba feita, coma un ferragancho grande (e que non se queixe, que o Aga Khan tamén vale o que pesa, e iso que é unha persoa ...). Está visto que a vida é do máis sinxelo, nós complicámola, pero ao remate todo ha acadar o valor real.

Por certo, Chillida recórdame o peite do vento, en Donostia; ¿coñecería o refrán galego hai que limpar cando vai vento?

As palabras son camiños no papel,
deitadas,
fanse manchas
máis escuras se son doces,
garimosas,
e perduran indelebles,
como as enrugas na pel.

Se as bican de branco os dentes,
antes de ser pronunciadas,
aínda se fan máis presentes,
máis preciadas
e inocentes.

Hai palabras que nos bailan
mar adentro,
perfumadas,
nas súas trazas de colores.

De ser tristes e tan negras
coma a fel,
non pensadas,
bisbisadas entre os dentes,
elas collen a brancura,
nun instante,
dos coitelos da loucura,
eses dentes,
cicelándonos a alma
sen cuartel.





.

Sem comentários:

Enviar um comentário