Árbores

Si. Pódese pasar o tempo facendo as cousas máis sinxelas e obtendo delas praceres curiosos. Non sei se foi polo de ter subido á cerdeira, pero esa experiencia elevada quedou levitándome durante un tempo e facéndome ir pola horta en busca doutra árbore resistente, á que lle deixar só algúns froitos despistados para acougo de merlos famentos. E atopeina. Un nixareiro gande e fermoso, con follas de cor morada, que fun podando e amañando de xeito que se abrise a unha sombra propicia par a a lectura de verán, coa vista do mar ao fondo. Cando o prantei, puxen dúas arboriñas xuntas. Non pegadas, pero xuntas, de tal xeito que ao medrar fosen entrelazando as súas pólas, tal  e como eu fun entrelazando as miñas. Agora as dúas son unha soa, de pegadas que están, e de maneira que un non poida saber moi ben cal froito é de quen. E lévanme, quero dicir que levan ben, esas pólas das que falo, todo o meu peso, e amósanse como un seguro soporte cando, subido a elas,  comezo a sentirme máis grande do que en realidade son. Ou cando, acollido o meu lombo pola cortiza firme do toro, son capaz de descansar das miñas batallas imaxinarias.

Si. Collín un paxe de aro de níxaros, e vou facer con eles algo semellante ao que fan os do Salnés cos mirabeles, xa que estes tamén son mirabeles, aínda que colorados, xogando a esconderse nas follas vermellas. Debín coller case catro quilos, creo. Pero en realidade este froito non é o que máis me interesa das árbores. Penso que aprezo moito máis o resto.

Estou en ti

Paseo nas cadeiras cuando andas

camiños case ignotos, nese paso

que move moi a modo así a conciencia,

deixándolle gozar novas paisaxes.

Observo atentamente cada imaxe

camuflado nesas manchas do teu iris,

por ver a información que, no  cerebro,

conmove esa  alma branca cando miras.

Busco abrigo no ceo da túa boca,

transformado en papila gustativa,

coñézoche os aromas e os  sabores

se, na lingua,  desatan a  paixón.

Ás veces caracol, nunca martelo,

refuxiado no oído,  recollido,

oíndo os bisbiseos desexados,

por medo que se perda algún sonido.

E aló polas mañás, cando ti cantas,

gardado na túa gorxa, como corda

vibrante, tensa e firme, pero débil,

podo dar cualquera nota que ti pidas.

O perigo na túa  pel non me obsesiona,

pois no baño, tendo a ducha refrescante,

serei célula  tan núa  coma ti

agardando  por caricias  de auga lenta.

Seguro que estarei no corazón,

e anque cambie  de lugar, serei eu mesmo

renovado, intentando comprender

por qué  eu  estou en ti.  Estou en ti.

.