Opinión

Nunha sobremesa agradable explicáronme  hoxe algo da teoría de supercordas e, horas máis tarde, pensando no asunto e nas moitas analoxías que atopei, acabei  volvendo ao sábado pasado, o sábado catro de xuño de 2011, e ao Auditorio de Narón, para asistir a unha función do grupo Animalario, nada menos.

Impresionoume o auditorio. É feo con gañas, pero monumental. Creo que cada época trae debaixo do brazo a súa arquitectura, e nesas datas do ladrillo infame e premiserento, o que mellor lle cadraba para estes fins eran edificios enormes, grandísimos, con moitos ocos imposibles de utilizar, pero de tamaño descomunal. Ven sendo algo coherente, mamotretos que asombren e nos ensinen o insignificantes que somos ante estas barbaridades. E se nós somos insignificantes, a nosa opinión vólvese inaudible, tal e como corresponde tamén.

A obra, Penumbra, en consonancia co marco: abondábanlle os vinte primeiros minutos, e quedaría como un bo exemplo de traballo de actores, sen máis.

De todas maneiras, nin eu mesmo me fago moito caso, e terei que ver por aí o que din as persoas que saben de arquitectura e teatro. Non vaia ser que me acabe nacendo o pensamento propio. Claro que ao mellor pásame o mesmo co teatro que coa teoría das supercordas, porque mira que me custa pensar en imaxinar algo máis que tres dimensións! (Vale, concedo catro)

Público expectante no teatro.

Ao  fondo moito plástico,

por diante casa en ocos,

con ventá e cunha porta, de madeira;

tamén porche,

simulado,

e casa máis pequena,

lonxe, pero ao lado.

Actores suman cinco

Contando o monicreque,

Monigote como neno manexado.

A cousa é soñar soños

Contados e finxidos,

Mais cridos
E vividos

Por  un público entregado.

Nin un sitio baleiro no auditorio,

Gastados eses euros

Pola fama,

Dos actores.

Aquilo non se entende,

Non ten xeito,

Todos  mudos,

calados coma petos,

boca aberta,

ollos coma pratos.

Acción?
Todo era acción:

Había un matrimonio,

Había malos tratos,

Había unha loucura
Tamén neto e  avós.

Quizás había protesta,

Tal vez houbese praia polo que eles dicían

Ou por ver á muller vestir un bañador…

Incluso un barco había,

E tiña capitana,

E máis tripulación.

E todo foi a pique,

E o barco naufragou…

Igualiño que a obra,

Coma os espectadores,

Idéntico final

Excepto...
Para quen?

Para a do “bravo!”

Berrado en voz moi alta,

Desde a primeira fila

E así óese moi ben.

Resoa entre os aplausos

Que a xente dá sen gañas

De que se poida ver

Que aquilo non se entende,

Que como se ha coller…!

E os títeres soñando

nas mans do produtor

que move todo paso

no espectro da  ilusión.

.