Non se lle pode facer caso ás estacións. Din que a primavera dura ata o vinte e un de xuño, e estes días de agora traen un sol e unhas temperaturas propias do verán. Mesmo parecen avisarnos de que hai que coller vacacións e facelas verán total. Sen présas, prolongando as tardes ata sacarlle proveito á noite e deixando que o corpo se desorganice e non saiba moi ben a que hora debe reclamar as distintas atencións rutinarias aprendidas maquinalmente no tempo do traballo.
As fins de semana empezan a ser máis curtas, e os luns a coller esas caras de pouca risa e ollo baixo que non convida precisamente a sentir fermoso o comezo da xornada.
Por favor, que veña o verán!
Rápido!
Soña o mar o teu ser en aloumiño
Dan as ondas as ausencias e non doen
Nas feridas que o sal volve lamento
Mariñeira como eras nese mundo
Navegándoo sen portos para o acougo
Con velas moi lixeiras coma as
Para sempre despregadas moi abertas
A cubriren con estrelas o desvelo
Producido neste tempo de evocarte.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário