Volvemos e miramos as cousas que foron e xa non son. O que vemos mestúrase co que lembramos e todo se remexe de tal maneira que desaparecen certezas do que tiñamos de noso e do que collemos ao instante. Un alónxase sentimentalmente de todo o que foi a vida propia, e imaxina xa outra ben diferente alí no sitio.
A infancia seica é a patria das persoas, pero a vaca vén sendo de onde pace. Probablemente, canta máis abstracción fagamos, máis sairá á superficie a nosa constitución animal.
Brisas
ventos a ningún lugar
páramos de escuras calmas
concluídas de golpe.
Ondas,
imaxes de mares secos
nas costas que deixa a vida
navegada.
Regos
marcando terras fecundas,
ubérrimas,
pola suor
e tantas bágoas.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário