Imaxes

Pola tarde, de volta á casa, atopeime sorrindo feliz namentres conducía, despois de ter visto como un camiño de monte debuxaba ángulos imposibles no percorrido sen árbores dunha liña de media tensión. A pesar de non ter accións en ningunha rede eléctrica, e non ver tampouco intereses humanos próximos a min nesas compañías.

A imaxe do camiño levoume a outros tempos e a outros lugares. Eses camiños de infancia que teño camiñado chamando o carro das vacas para ir buscar a herba ou o molime á Travesa, un dos montes, e herbal, destinados a fornecer do necesario ás cortes da casa. As vacas xa case debían saber o camiño, así como eu empezaba a distinguir os seus vicios e as súas bondades. Chamar o carro baleiro tiña mérito, mais non tanto coma chegar a guialo de volta, coa carga ata as cangas e co renxer característico das accións de moita forza. Apartar das dalas, esquivar as pozas ou salvar as pedras que, en ocasións, se desprendían das beiras, constituía todo un exercicio de atención. Que se envorcase sería unha mancha difícil de borrar para un bo labrego. Non é de estrañar, así, que un dos traballos que había que facer con sumo coidado fose o de cargar. Os lotes de herba, ao igual que o estrume, debían ser postos no sitio exacto para que o carro puidese andar lixeiro e as vacas cómodas. Cargar dianteiro cando o camiño era costa arriba, e traseiro para baixar, eran constantes que un aprendía de contado. De haber camiños nos que as pendentes eran cambiantes, e na Travesa érano, había que cargar moi equilibrado, de maneira que os colos das vacas puidesen traballar ben no xugo. As baixadas, nos tamos máis acusados, eran tamén as festas dos nenos. Alí iamos cos mans firmemente prendidas ao adival, cos pés postos contra o chedeiro, ou por riba dos zoquetes, nunha postura de aventura feliz. Coa mesma  felicidade que eu sentín hoxe no corazón só por ver o monte, cando guiaba o coche pola autoestrada.

Máis dunha vez pensei que as profesión, e os medios parécense sempre máis do que cremos. Vendo unha regata de veleiros, non acordamos da xente que corre detrás dun autobús ateigado de pasaxeiros para colgarse das súas estribeiras? E, en esencia, non era iso mesmo o que faciamos nós nos nosos carros de aldea antes de que nos aparecesen as máquinas?

Párase xa o son mirando a chuvia

buscándose nas voces dos pequenos,

alegres, inocentes, sen obrigas,

contentos no momento de vivir.

Instantes de memorias fuxidías

na inconsciencia do que non se vai perder.

Un xesto, un ademán, unha mirada

daquel que nada tén para ocultar.

Gañamos, na inocencia que se perde,

firmeza de inflexible fe vital.

Perdemos, neses anos que se esquecen,

a ledicia de sabermos perdoar.